ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Απ’ όλες τις δίκες στην ιστορία του ανθρώπου, καμμιά δεν υπήρξε τόσο σημαντική όσο η δίκη του Ιησού Χριστού. Στην Ιερουσαλήμ,τον Απρίλιο του έτους 30, ο Ιησούς ο Ναζωραίος συνελήφθη,προσήχθη σε θρησκευτικό δικαστήριο,δικάστηκε από ένα Ρωμαίο κυβερνήτη, καταδικάστηκε σε θάνατο και σταυρώθηκε.

Ποιά σημασία είχε αυτό το γεγονός; Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο “ο Θεός δείχνει την δική του αγάπη σ’εμάς με το ότι, ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας”.

΄Ομως αυτή η αλήθεια ξεχάστηκε από την αναζήτηση του ποιός έχει την ευθύνη για τον θάνατο του Σωτήρα. Επί αιώνες οι χριστιανοί τιμωρούσαν τούς Εβραίους με σφαγές και διωγμούς,πογκρόμ και αποπομπές, κατηγορώντας τους ως “δολοφόνους του Χριστού” στρώνοντας το έδαφος για τις ακατατονόμαστες φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος. Το αντιεβραϊκό μένος άρχισε σποραδικά τον 2ο αιώνα όπου η Εκκλησία επηρεασμένη από εθνικούς και γνωστικούς φιλοσόφους, άρχισε να διαχωρίζεται και να μισεί όλο και πιο πολύ κάθετί το Ιουδαϊκό. ΄Επειτα επεκτάθηκε βαθμιαία με το πέρασμα του χρόνου, και όταν πια έγινε ο Χριστιανισμός η επίσημη αυτοκρατορική θρησκεία τον 4ο αιώνα, άρχισαν και τα προβλήματα των Ιουδαίων από τους Χριστιανούς. Πρώτα από την εναντίον τους νομοθεσία των εκκλησιαστικών Συνόδων και των Αυτοκρατόρων. ΄Επειτα στούς κατοπινούς αιώνες του Βυζαντίου και του Μεσαίωνα από τις μανιασμένες εκδηλώσεις “χριστιανικών” όχλων που οδηγούσαν σε εμπρησμούς, λεηλασίες,σφαγές.δημεύσεις περιουσιών και εξορίες εβραϊκών πληθυσμών. Η μόνιμη κατηγορία πίσω από τους βανδαλισμούς ήταν πως “οι Εβραίοι δολοφόνησαν τον Χριστό”! Το αντιεβραϊκό μένος καλλιεργήθηκε από τους ίδιους τούς θρησκευτικούς ηγέτες Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Αυγουστίνο, Θωμά Ακινάτη, όπως επίσης και από τον Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος στράφηκε εναντίον των Εβραίων όταν αυτοί απέρριψαν μετά βδελυγμίας τις μεταρρυθμίσεις του.

Σήμερα όλο και περισσότεροι ιστορικοί και θεολόγοι τείνουν στην άποψη πως η καταδίκη του Ιησού ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο της Ρωμαϊκής διοίκησης της Ιουδαίας. Σύμφωνα με ιστορικούς του 1ου αιώνα (Ιώσηπο,Σουετόνιο,Πλίνιο) και ιουδαϊκά θρησκευτικά κείμενα (Ταλμούδ) ,οι Ρωμαίοι θανάτωναν όποιον θεωρούσαν ύποπτο για επαναστατική δραστηριότητα ή ακόμα και για κάποια εθνική αφύπνιση του Ιουδαϊκού λαού,η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξέγερση.

Συνεπώς μια τέτοια χαρισματική προσωπικότητα σαν του Ιησού,ο οποίος έλκυε τα πλήθη, θα ήταν πολύ ύποπτη για τούς Ρωμαίους. Αυτό φαίνεται από τα λόγια των αρχιερέων και Φαρισαίων: “ Αν τον αφήσουμε έτσι, όλοι θα πιστέψουν σ’ αυτόν,και θα έρθουν οι Ρωμαίοι και θα μας πάρουν τον τόπο και το έθνος μας” και “σας συμφέρει να πεθάνει ένας άνθρωπος υπέρ του λαού και να μη χαθεί όλο το έθνος”-Ιωάννης 11:48-50. Κι όταν ο Ιησούς δήλωσε πως είναι ο Μεσσίας,ο Βασιλιάς του Ισραήλ, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να τον σκοτώσουν.Η πινακίδα πάνω στο σταυρό ,αυτή την αιτία για την καταδίκη του ανέφερε-Ματθαίος 27:37. Αλλά επειδή ο Ιησούς ήταν πάρα πολύ δημοφιλής, θα προκαλούνταν εξέγερση στην Ιερουσαλήμ εάν συλλαμβάνονταν και καταδικάζονταν από τους Ρωμαίους. Κάτι βεβαίως που ήθελαν να το αποφύγουν οπωσδήποτε. Ο καλύτερος τρόπος γι’αυτό ήταν να βάλουν τούς Ιουδαίους πολιτικούς άρχοντες να τον συλλάβουν και τούς θρησκευτικούς άρχοντες,τον αρχιερέα και κάποιους διδασκάλους να τον δικάσουν και να τον ανακηρύξουν ένοχο θανάτου,δυσφημώντας τον ως βλάσφημο και ψευδομεσσία.

΄Αλλωστε, ο αρχιερέας Καϊάφας ήταν όργανο των Ρωμαίων αφού είχε διοριστεί από αυτούς. Μάλιστα, ο Ιουδαίος ιστορικός του 1ου αιώνα Φλάβιος Ιώσηπος γράφει ότι εκείνη την εποχή, οι αρχιερείς του Ισραήλ διορίζονταν και καθαιρούνταν από αντιπροσώπους της Ρώμης μια φορά τον χρόνο. Μέσα σ’αυτή την ατμόσφαιρα, το αξίωμα του αρχιερέα εκφυλίστηκε και έγινε θέση μισθωτού που προσήλκυε τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας.

Επίσης, ο Πιλάτος,σύμφωνα με τον Ιώσηπο,ήταν ο πιο κακός διοικητής της Ιουδαίας, ο οποίος εκτελεσε πολλούς Ιουδαίους δασκάλους πριν και μετά τον Ιησού, επειδή τούς θεώρησε υπόπτους. Η Ρωμαίκή διοίκηση είχε απόλυτη εξουσία να δικάζει και εκτελεί όποιον ήθελε, χωρίς να έχει απαραίτητα τη συγκατάθεση του Συνεδρίου,του αρχιερέα ή του Ηρώδη.

΄Οσον αφορά το Συνέδριο που καταδίκασε τον Ιησού, έχει ενδιαφέρον να μάθουμε πως σύμφωνα με τούς κανόνες της Ιουδαϊκής παράδοσης έπρεπε να έχει τις εξής προϋποθέσεις για ανθρώπους που η περίπτωσή τους μπορούσε να επιφέρει τη θανατική ποινή:

- Να έχει την απαρτία των 72 μελών

- Να συνεδριάζει μόνο μέρα και ποτέ νύχτα κι όχι στις μέρες εορτών ή παραμονή εορτών

- Όταν καταδικάσει κάποιον σε θάνατο, να αφήνει μια ημέρα πριν την εκτέλεση μήπως παρουσιαστούν μάρτυρες ή στοιχεία για την αθώωσή του.

Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων για την δίκη του Ιησού, καμμιά από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν τηρήθηκε. Τι συνέβει λοιπόν; Το συνέδριο που συγκάλεσε ο Καϊάφας βιαστικά δεν μπορούσε να έχει απαρτία,ήταν νύχτα και παραμονή του Πάσχα και δεν άφησε περιθώριο μιας ημέρας μετά την καταδίκη μήπως εμφανιστούν μάρτυρες υπεράσπισης. Δεν ήταν λοιπόν,το αυθεντικό και νόμιμο Συνέδριο αυτό που καταδίκασε τον Ιησού,αλλά ένα ψευδοσυνέδριο,της κλίκας του αρχιερέα, οι οποίοι έφεραν κάποιους ψευδομάρτυρες για να βρουν δικαιολογία να τον θανατώσουν-Μάρκος 14:55-59.

Αυτοί που βασικά ευθύνονται για τον θάνατο του Ιησού ήταν η Ρωμαϊκή διοίκηση και οι άρχοντες του Ισραήλ. Αυτό επιβεβαιώνεται από την Βίβλο: “Παρουσιάστηκαν οι βασιλιάδες της γης και οι άρχοντες συνάχτηκαν στο ίδιο μέρος κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού του”-Πράξεις 4:26. Οι ίδιοι οι απόστολοι κύριους υπεύθυνους θεώρησαν τούς άρχοντες-Πράξεις 4:8-10,5:27-30, Α΄Κορ.2:7-8. Αυτό φαίνεται και από τα Ευαγγέλια. Στον Ματθαίο 21:45-46 διαβάζουμε : “Και όταν άκουσαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι τις παραβολές του, κατάλαβαν ότι γι’ αυτούς τις λέει.Κι ενώ ζητούσαν να τον κρατήσουν, φοβήθηκαν τα πλήθη, επειδή ως προφήτη τον είχαν”.

΄Οσον αφορά τη στάση του λαού Ισραήλ απέναντι στον Ιησού,και εδώ υπάρχουν παρεξηγήσεις από τον πολύ κόσμο. Αντίθετα απ’ότι συνήθως πιστεύεται, οι Ιουδαίοι δεν απέρριψαν τον Ιησού περισσότερο απ’ όσο τον δέχτηκαν οι Εθνικοί. Στούς Ιουδαίους εκπληρώθηκε η προφητεία του Συμεών :” Ιδού, αυτός κείται για πτώση και ανάσταση πολλών μέσα στο λαό Ισραήλ και για σημείο αντιλεγόμενο”- Λουκάς 2:34. ΄Ετσι βλέπουμε στα Ευαγγέλια μεγάλα πλήθη να ακολουθούν και να πιστεύουν τον Ιησού, όπως π.χ. στην αναφορά του Ματθαίου 4:25: “Και τον ακολούθησαν πλήθη πολλά από τη Γαλιλαία και από τη Δεκάπολη και από τα Ιεροσόλυμα και από την Ιουδαία και πέρα από τον Ιορδάνη “. Επίσης δείτε Ματθ.8:1,19:2,21:6-11. Συχνά επαναλαμβάνεται η φράση “και πολλοί πίστεψαν σε αυτόν”-Ιωάννης 2:23,4:39,7:31,8:30,10:42,11:45. Ακόμα και πολλοί άρχοντες πίστευαν σε αυτόν, αν και είναι φανερό πως αυτοί ήταν μόνο μία μικρή μειοψηφία-Ιωάννης 12:42. ΄Εχει ενδιαφέρον να προσέξουμε πως γίνεται διάκριση μεταξύ του “πολύ πλήθους λαού” και του “πολύ πλήθους των μαθητών” σε αυτούς που ακολουθούσαν τον Ιησού- Λουκάς 6:17.

΄Ολα αυτά δείχνουν πως ένα μεγάλο μέρος του Ισραήλ είχε ελκυστεί από το μήνυμα του Ιησού του Ναζωραίου και ακολουθούσαν και πίστευαν σ’ αυτόν.

΄Οπως επίσης είναι αληθινό πως πολλοί άλλοι συμπατριώτες του, αμφέβαλλαν ή απιστούσαν σε αυτόν. Στην πραγματικότητα, οι Ιουδαίοι ήταν ένα διαιρεμένο έθνος σε σχέση με τον Ιησού. Μερικοί πίστευαν και άλλοι δεν πίστευαν. Αυτό φαίνεται πολύ καλά στον Ιωάννη 7:12 : ” Και πολύ υπόκωφη αντιγνωμία υπήρχε γι’ αυτόν στα πλήθη. Μερικοί έλεγαν: ‘Είναι αγαθός’ . Ενώ άλλοι έλεγαν: ‘Όχι,αλλά πλανά τον όχλο’ ”.

Αυτό συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Ιησού,σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων. Βλέπουμε χιλιάδες Εβραίους να πιστεύουν αρχικά στο κήρυγμα των αποστόλων (Πράξεις 2:41, 4:4, 5:13-14, 9:42, 17:12), οι οποίοι μερικά χρόνια αργότερα έγιναν μυριάδες (Πράξεις 21:20), δηλαδή δεκάδες χιλιάδες ακόλουθοι του Ιησού ! Μάλιστα πίστεψαν πολλοί ιερείς και Φαρισαίοι ! - Πράξεις 6:7, 15:5.

Και αντίθετα από την διαδεδομένη άποψη, μεγάλο πλήθος λαού εκδήλωσε δημόσια τη διαφωνία του με την καταδίκη του Ιησού, λίγο μόλις πριν τη σταύρωσή του! Διαβάζουμε : “ Τον ακολουθούσε μάλιστα πολύ πλήθος από το λαό και από γυναίκες που χτυπούσαν τα στήθη τους και τον θρηνούσαν”-Λουκάς 23:37. ΄Οσον αφορά το πλήθος που ζήτησε την σταύρωση του Χριστού,δεν το έκανε αυθόρμητα. “ Αλλά οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τούς όχλους να ζητήσουν τον Βαραβά,ενώ τον Ιησού να τον θανατώσουν”-Ματθ.27:20. Ενώ ακόμη και η σύνθεση του πλήθους αποκαλύπτεται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 19:6 : “Οι αρχιερείς και οι υπηρέτες του ναού, κραύγασαν λέγοντας : ’Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον’“! Δηλαδή με λίγα λόγια ο όχλος που ζήτησε την θανάτωση του Ιησού ήταν υπάλληλοι των αρχόντων,οι οποίοι παρακινήθηκαν από τα αφεντικά τους για να το κάνουν αυτό!!!

Είναι ολοφάνερο το ιστορικό συμπέρασμα πως βασικοί υπεύθυνοι από ανθρώπινη άποψη για τον θάνατο του Ιησού, ήταν η Ρωμαϊκή διοίκηση και οι λιγοστοί Ιουδαίοι συνεργάτες της από το θρησκευτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Σε καμμία περίπτωση δεν ευθύνεται ολόκληρος ο εβραϊκός λαός της Ιουδαίας και Γαλιλαίας, οι οποίοι όπως είδαμε πιο πάνω ήταν κατά πλειοψηφία φιλικοί στον Ιησού. Αντίθετα, οι περισσότεροι άρχοντές τους ήταν εχθρικοί και χαρακτήριζαν τον όχλο “καταραμένο” επειδή πίστευαν σε αυτόν-Ιωάννης 7:45-49. Ακόμη, οι πολυάριθμοι Εβραίοι της Διασποράς (Αιγύπτου, Ασίας, Ελλάδας,Ρώμης) δεν είχαν ιδέα για τα όσα διαδραματίστηκαν εκεί! Πόσο μάλλον φοβερά ανόητο είναι να θεωρούνται υπεύθυνοι για τον θάνατο του Μεσσία οι Εβραίοι των κατοπινών αιώνων! Η πλάνη αυτή δεν έχει καμμία βάση ούτε στην Ιστορία, ούτε στα Ευαγγέλια, παρά μόνο στο σατανικό μίσος εναντίον του Εβραϊκού λαού,του λαού στον οποίο ανήκε και τον οποίο αγάπησε ο Ιησούς Χριστός και όλοι οι απόστολοί του. Πόσα δεινά προκάλεσε στούς μεταγενέστερους αιώνες στο λαό Ισραήλ, αυτή η παρανοϊκή άποψη! Τόσο παράλογη, όσο το να θεωρούνται όλοι οι ΄Ελληνες της εποχής και οι σημερινοί ΄Ελληνες, υπεύθυνοι για τον θάνατο του Σωκράτη, τον οποίο καταδίκασε η εξουσία της Αθήνας κι όχι φυσικά όλοι οι Αθηναίοι, ούτε όλοι οι ΄Ελληνες! Και υπάρχουν αμέτρητα παρόμοια ιστορικά παραδείγματα καταδίκης μεγάλων ανδρών από το θρησκευτικό και πολιτικό κατεστημένο της εποχής τους - όχι από το λαό τους….