ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΡΟΤΑΡΥ(Β)

blog counter

Ρόταρυ (Γεώργιος Ψαλτάκης, Θεολόγος)

Η διεθνής αυτή οργάνωση ιδρύθη στο Σικάγο στις 23.2.1905 από τον Αμερικανό δικηγόρο Paul P. Harris. Κάτω από το πρόσχημα φιλανθρωπικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων καλύπτει μυστικούς σκοπούς. Δια τούτο θεωρείται ως «το νηπιαγωγείον της Μασονίας»[1].
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και μεμονωμένοι Μητροπολίται με Εγκυκλίους συνιστούν αποχήν από συγκεντρώσεις Ροταριανών και δεν επιτρέπουν σε Ροταριανούς να είναι Ανάδοχοι σε Βαπτίσεις.

Παραθέτομεν ωρισμένα επίσημα κείμενα και σχόλια Ορθοδόξων Περιοδικών, που ομιλούν για το τι είναι και πού αποβλέπει το Ρόταρυ:

Στο «Μήνυμα της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον ευσεβήν Ελληνικόν λαόν» της 29.11.1958 μεταξύ άλλων θεμάτων αναφέρονται και τα εξής για τους Ροταριανούς:

«….Η Οργάνωσις αυτή έχει χαρακτήρα διεθνή, στηριζόμενη επί αφηρημένων ηθικών φιλοσοφικών αρχών. Δεν δέχεται την ηθικήν ζωήν και την φιλανθρωπίαν ως καρπούς της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως, τουτέστι της Ελληνοχριστιανικής παραδόσεως…. Πάσα ηθική και κοινωνική κίνησις και ζωή εκτός του Χριστού καθιστά την Εκκλησίαν εφεκτικήν (=επιφυλακτικήν) και την εφεκτικότητα αυτήν έκρινεν η Ιεραρχία να τηρήση και απέναντι της Ροταριανής Οργανώσεως και να συστήση εις τους Κληρικούς να απέχουν των συνεστιάσεων αυτής….»[2].

Ο δε Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Θεόκλητος, εξ αφορμής της συγκλήσεως στο Αγρίνιον του 13ου Πανελληνίου Συνεδρίου του Ρόταρυ, εξέδωσε την υπ’ αριθ. 1.227/4.4.1973 Εγκύκλιον, στην οποίαν μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται και τα εξής:
«Θεωρούμεν υποχρέωσιν επιβαλλόμενην εκ της αποστολής ημών, ίνα διαφωτίσωμεν τους τυχόν απληροφόρητους και καλοπροαίρετους Χριστιανούς ημών.

Εκθέτομεν τα ακόλουθα χωρίς καμμίαν απολύτως διάθεσιν εχθρότητος κατ’ ουδενός, αλλά και χωρίς δισταγμόν ή φόβον δια την δυσφορίαν την οποίαν πιθανώς να προκαλέση:

1. – Η Οργάνωσις του Ρόταρυ έχει στενή σχέσιν και συγγένειαν προς τον Τεκτονισμόν (Μασωνίαν), χαρακτηρισθείσα υπό των ειδότων ως “εξάδελφος” και “πρώτος σταθμός” και “προθάλαμος” της Μασωνίας και “προεισαγωγή” εις αυτήν.

2. – Μέγα ποσοστόν των Ροταριανών συμβαίνει να είναι και τέκτονες. Ο δε πρώτος “Κυβερνήτης” του εν Ελλάδι Ρόταρυ υπήρξε “διακεκριμένον μέλος” της Ελληνικής Μασωνίας.

3. – Αποτελεί εν είδος συγκρητισμού (δηλαδή μίγμα θρησκευτικών δοξασιών, το οποίον “ευρίσκεται εν αρμονία με όλας τας θρησκείας”, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι Ροταριανοί προσπαθούντες να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα), πράγμα το οποίον ακριβώς αποτελεί υποτίμησιν της θρησκείας του Χριστού. Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός μη ευρισκόμενος εν αρμονία προς τα λοιπά θρησκεύματα, ίσταται υπεράνω αυτών, ως η μοναδική θρησκεία, η κατέχουσα την εξ αποκαλύψεως αλήθειαν.

4. – Είναι φανερός ο διεθνιστικός χαρακτήρ του Ρόταρυ, πλείστα ερωτήματα προκαλούντος δια τινων ενεργειών του και εμφανίζοντος ύποπτα σημεία αντιθέσεως προς τον Χριστιανισμόν.

……………

8. – Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας μας διατηρούσα πολλάς επιφυλάξεις έναντι της Οργανώσεως Ρόταρυ, απηγόρευσαν κατά καιρούς (1951, 1958 και 1970) εξ αφορμής σχετικών ερωτημάτων Αρχιερέων, την συμμετοχήν εις τας συνεστιάσεις των Ροταριανών, η δευτέρα μάλιστα ζητεί απ’ αυτούς να εκκαθαρίσουν την θέσιν των, εάν δηλαδή τυγχάνουν πιστά τέκνα της Εκκλησίας.

……………

10. – Δια τους ως άνω λόγους εφιστώμεν την προσοχήν των αγαπητών μας τέκνων της Εκκλησίας και συνιστώμεν, όπως απέχουν οιασδήποτε αναμίξεως εις την Ροταριανήν κίνησιν (συζητήσεις, συνεστιάσεις κλπ.). “Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν”. Όστις θέλει να είναι πράγματι Χριστιανός δεν δύναται να είναι συγχρόνως και Ροταριανός. Η Χριστιανική ιδιότης του αρκεί. Και πρέπει να είναι υπερήφανος δι’ αυτήν. Δεν του χρειάζεται άλλο τι, ει μη η συνέπεια εις την ζωήν του. Τίποτε το νέον δεν έχει να του προσφέρη το Ρόταρυ….»[3].

Επειτα από ολίγον χρονικόν διάστημα, και συγκεκριμένως στις 10.1.1974, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απέστειλε προς την Ιεράν Μητρόπολιν Αιτωλίας και Ακαρνανίας έγγραφον, με το οποίον απαντά σε σχετικήν ερώτησιν και τονίζει ότι δεν μπορεί να γίνη Ανάδοχος σε Βάπτισιν ένας Ροταριανός. Στο Έγγραφον αυτό αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:

«..Η ιδιότης τίνος ως Ροταριανού… δεν αποτελεί εχέγγυον (=εγγύησιν) εκπληρώσεως εις το ακέραιον των… υποχρεώσεων του Αναδόχου. Όθεν.. δύναται να ευσταθήση ως εύλογος επιφύλαξις της ή και άρνησις οιουδήποτε εκκλησιαστικού Λειτουργού όπως δεχθή ως Ανάδοχον μέλος τι της οργανώσεως “Ρόταρυ”»[4].

Ας αναφέρωμεν τέλος και κάτι για την σχέσιν Ρόταρυ και Προσκοπισμού, για να γνωρίζουν πού στέλνουν τα παιδιά τους οι Έλληνες γονείς, οι οποίοι τα οδηγούν στον Προσκοπισμόν.
«Εις το “Επίσημο Όργανο του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων”: “Ο Πρόσκοπος”, του Φεβρουαρίου 1977, διαβάζομε: “Προσκοπισμός και Ρόταρυ. Ο Ρόμπερτ Μάντσεστερ, Πρόεδρος του Διεθνούς Ρόταρυ, απόκτησε την ανώτατη διάκριση του Προσκόπου του Αετού (Έθνους), όταν ήταν νέος στο Οχάιο. Οι Αμερικανοί Πρόσκοποι του απένειμαν το «Ανώτατο Παράσημο του Αετού» κατά τη διάρκεια του συνεδρίου των Ροταριανών του 1976, στη Νέα Ορλεάνη. Στην απάντησή του ο κ. Μάντσεστερ δήλωσε: «Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που είχαν το προνόμιο ν’ ανήκουν στον Προσκοπισμό, ποτέ μου δεν έχασα το ενδιαφέρον μου γι’ αυτόν. Με ευχαριστεί το γεγονός ότι τα 40% των Ροταριανών Λεσχών της Αμερικής βοηθούν κάπου 2.000 αγέλες, ομάδες και ανιχνευτικές κοινότητες που περιλαμβάνουν περίπου 61.000 παιδιά… Εκείνο που τα παιδιά μας χρειάζονται να τα βοηθήση να γίνουν χρήσιμοι και νομιμόφρονες πολίτες είναι, φυσικά, η στοργή του σωστού σπιτιού και ακόμα η αδελφότητα, η καθοδήγηση και το παράδειγμα που βρίσκουν στους Προσκόπους… Ελπίζω πως όλοι οι Ροταριανοί και οι Ροταριανές Λέσχες θα το έχουν αυτό πάντα υπ’ όψη τους»”.

Ωστε αυτό που από καιρόν εφαίνετο σκοτεινόν, τώρα διαλευκαίνεται και ομολογείται επισήμως. Ο Προσκοπισμός δυστυχώς συνδέεται στενά και συνεργάζεται με το Ρόταρυ. Το δε Ρόταρυ είναι παρακλάδι της Μασωνίας»[5].




_______________________________________


[1]. Καντιώτου, Ρόταρυ, σελ. 20.
[2]. Περ. «Εκκλησία» 1958, σελ. 486.
[3]. Εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος» 15.5.1973.
[4]. Εφημ. «Ορθόδοξος Τύπος» 15.3.1974.
[5]. Περ. «Ο Σωτήρ» 1977, σελ. 265.


(«Απειλή για την ορθοδοξία μας. Αντιαιρετικός Οδηγός», εκδ. Σωτήρ 1998)

(Πηγή: Ι.Μ. Γλυφάδας)

Ο Σχεδιασμός του Κυττάρου: Πώς Αποκαλύπτει η Χημεία την Καλλιτεχνία του Δημιουργού

blog counter

Βιβλιοκριτική
του Rich Deem

Πηγή: http://www.godandscience.org/evolution/the_cells_design.html

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Fazale Rana (Ph.D. Χημείας), Αντιπρόεδρος της Έρευνας και Απολογητικής στο Reasons To Believe (Λόγοι να Πιστεύουμε), έχει γράψει ένα νέο βιβλίο, με τίτλο, The Cell‘s Design: How Chemistry Reveals the Creator‘s Artistry, (Ο Σχεδιασμός του Κυττάρου: Πώς Αποκαλύπτει η Χημεία την Καλλιτεχνία του Δημιουργού), το οποίο επιδιώκει να δείξει πώς η κυτταρική βιοχημεία μας αναδεικνύει την ύπαρξη του Δημιουργού που την σχεδίασε. Ενώ τα περισσότερα βιβλία για τον Ευφυή Σχεδιασμό επιδιώκουν να αποδείξουν την ύπαρξη σχεδιασμού με το να αποδεικνύουν την ύπαρξη της μη σμικρυνόμενης πολυπλοκότητας, ο Δρ. Rana εξετάζει την βιοχημεία του κυττάρου σε πιο αδρές γραμμές, δηλαδή, το πώς όλα λειτουργούν συντονισμένα με τόση θαυμαστή πιστότητα. Έτσι, ακόμα και αν ένα μοναδικό δείγμα ή μια σειρά αποδείξεων τυχόν αποκλεισθούν ως στατιστική απόκλιση, το βάρος των αποδείξεων πάλι βαραίνει υπέρ του σχεδιασμού από κάποιον Δημιουργό. Το κάθε κεφάλαιο αρχίζει με μια αναλογία από τον κόσμο της τέχνης που σχετίζεται με το εκάστοτε θέμα. Ο Δρ. Rana είναι, απ’ ότι φαίνεται, ένας ζωηρός λάτρης της τέχνης.

Κατασκευάζοντας πρωτεΐνες
Ένα από τα αγαπημένα μου τμήματα ήταν η συζήτηση για το πώς παράγονται οι πρωτεΐνες μέσα σε ένα κύτταρο. Ένα μεγάλο μέρος των μοριακών συστημάτων του κυττάρου εμπλέκονται στην διαδικασία δια της οποίας το DNA μετατρέπεται σε RNA και στη συνέχεια μεταφράζεται σε πρωτεΐνες. Η διαδικασία αυτή μοιάζει με μια τέλεια χορογραφημένη συμφωνία, όπου όλα τα μουσικά όργανα συνεργάζονται για να παραχθεί ένας ήχος που είναι κάτι περισσότερο από απλώς μια ένωση των μεμονωμένων τμημάτων. Η διαδικασία παραγωγής πρωτεϊνών είναι από μόνη της καταπληκτική. Όμως, τα συστήματα ποιοτικού ελέγχου που λειτουργούν στο κάθε βήμα της διαδικασίας αυτής είναι εκείνα που εξασφαλίζουν την υψηλή στάθμη πιστότητας των αντιγράφων χωρίς να επιβραδύνεται καθόλου η ίδια η διαδικασία. Όμως δεν είναι και το τέλος της διαδικασίας η παραγωγή πρωτεϊνών. Πολλές από αυτές τις πρωτεΐνες υφίστανται και μετα-μεταφραστικές τροποποιήσεις, όπως είναι ο σχηματισμός δεσμών δισουλφιδίου (μια άποψη της διαδικασίας αναδίπλωσης των πρωτεϊνών), η αναδίπλωση των πρωτεϊνών σε συγκεκριμένες τρισδιάστατες δομές, η προσθήκη τμημάτων υδατανθράκων, ο διαχωρισμός της πρωτεϊνικής αλύσεως, και η συναρμολόγηση σε συμπλέγματα πρωτεϊνών. Στις περισσότερες πρωτεΐνες, η γραμμική δομή της πρωτεΐνης δεν καθορίζει επαρκώς την τρισδιάστατή του δομή, προκειμένου να αναδιπλωθεί από μόνη της σωστά. Απαιτούνται μόρια-εξαρτήματα για να εξασφαλισθεί η σωστή αναδίπλωση της πρωτεΐνης, για να λειτουργήσει σύμφωνα με τον λόγο που σχεδιάσθηκε.

Το πώς αυτά τα συστήματα συν-εξελίχθηκαν μαζί με τις ίδιες τις πρωτεΐνες είναι αρκετά μεγάλο μυστήριο για τους εξελικτές.

Μη σμικρυνόμενη πολυπλοκότητα
Αν και το βιβλίο The Cell‘s Design δεν δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην μη σμικρυνόμενη πολυπλοκότητα ως απόδειξη του βιολογικού σχεδιασμού, παρά ταύτα, ο Δρ. Rana δεν αποφεύγει τις κριτικές που έχουν εκτοξευθεί εναντίον ορισμένων αρχικών δηλώσεων του Michael Behe. Για παράδειγμα, οι εξελικτές στοχάζονται πως ο πολύπλοκος μοριακός μηχανισμός των μαστιγίων είχε επιστρατευθεί από προϋπάρχοντα βιοχημικά συστήματα, τα οποία είχαν εξελιχθεί για άλλες διαδικασίες. Όμως αυτές οι ερμηνείες είναι άκρως θεωρητικές και δεν παρέχουν καμμία απόδειξη πως οι προτεινόμενοι μεσάζοντες είχαν εξελιχθεί ΠΡΙΝ από την εμφάνιση των μαστιγίων (ούτε και ΜΕΤΑ – κάτι που θα κατέρριπτε εντελώς τον ισχυρισμό). Επιπρόσθετα, τέτοιου είδους ερμηνείες δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν το πώς τα μαστίγια σε βακτήρια και σε αρχαία (archaea) μοιάζουν να έχουν εμφανισθεί εντελώς ανεξάρτητα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το βιβλίο The Cell‘s Design είναι μια περιεκτική εξέταση της βιοχημείας του κυττάρου γραμμένη από την οπτική γωνία ενός λαϊκού. Και όμως, το κείμενό του δεν αποφεύγει έντεχνα τις λεπτομέρειες του τρόπου λειτουργίας του κυττάρου. Συνιστώ οι αναγνώστες να έχουν κάποια φόντα κολλεγιακά, ή να είναι τουλάχιστον καλά διαβασμένοι, μιας και το κείμενο είναι αναγκαστικά πλούσιο σε λεπτομέρεια. Αυτοί που θα απολαύσουν περισσότερο το βιβλίο θα είναι οι επιστήμονες, οπότε, θα ήταν καλό να σκεφτείτε να κάνετε δώρο το βιβλίο σε φίλους σας επιστήμονες. Όντας και εγώ επιστήμονας, θεωρώ τον σχεδιασμό εντός του κυττάρου σαν κάτι πολύ πιο όμορφο ακόμα και από το πιο υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Ο σχεδιασμός του κυττάρου αποκαλύπτει μετά βεβαιότητας την καλλιτεχνία του Δημιουργού.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΡΟΤΑΡΥ(Α)

blog counter

Το Ρόταρυ είναι μία παγκόσμια ανθρωπιστική οργάνωση προσφοράς υπηρεσιών. Τα μέλη του είναι επαγγελματίες και επιχειρηματίες, που προσφέρουν εθελοντικά τον χρόνο και τις υπηρεσίες τους, για να βοηθούν άλλους συνανθρώπους τους στις κοινότητες τους και σε ολόκληρο τον κόσμο.


Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΡΟΤΑΡΥ


Ο Σκοπός του Ροταρυ είναι να ενθαρρύνει και να προωθεί την ιδέα της προσφοράς υπηρεσιών, ως βάση κάθε αξιόλογης προσπάθειας, και ειδικότερα να ενθαρρύνει και να προωθεί :
· Tην ανάπτυξη της γνωριμίας, ως μία ευκαιρία για προσφορά.
· Τις υψηλές ηθικές αξίες στις επιχειρήσεις και τα επαγγέλματα, την αναγνώριση της αξίας όλων των χρησίμων ενασχολήσεων και την εξύψωση της ενασχόλησης του κάθε Ροταριανού, ως μία ευκαιρία προσφοράς στην κοινωνία.
· Την εφαρμογή της ιδέας της προσφοράς υπηρεσιών στην προσωπική, επαγγελματική και κοινωνική ζωή του κάθε Ροταριανού.
· Την προώθηση της διεθνούς κατανόησης, της καλής θέλησης και της ειρήνης μέσω της παγκόσμιας συναδέλφωσης των επιχειρηματιών και των επαγγελματιών, ενωμένων στην ιδέα της προσφοράς υπηρεσιών.

ΙΣΤΟΡΙΑ


Το Ρόταρυ ιδρύθηκε την 23η Φεβρουαρίου 1905, στο Σικάγο των ΗΠΑ, από τον δικηγόρο Πωλ Χάρρις και τρεις φίλοι του. σήμερα έχει επεκταθεί σε 165 χώρες με περισσότερα από 1,2 εκατομμύρια μέλη, τα οποία ανήκουν σε περισσότερους από 32.000 Ροταριανούς ομίλους. Οι όμιλοι αυτοί διοικητικά συγκροτούν 530 Περιφέρειες σε ολόκληρο τον κόσμο. Το Ρόταρυ επεκτάθηκε στην Ελλάδα το 1928 με την ίδρυση το Ρ.Ο. Αθηνών. Οι Ροταριανοί όμιλοι της Ελλάδας ανήκουν στην 2470 και 2480 Περιφέρεια του Δ.Ρ με περισσότερα από 3.000 μέλη.


ΟΝΟΜΑΣΙΑ - ΕΜΒΛΗΜΑ


Η ονομασία Ρόταρυ προήλθε από το εξής γεγονός. Οι πρώτες συναντήσεις των Ροταριανών γίνονταν στον τόπο εργασίας του κάθε μέλους εκ περιτροπής. Αυτή η λειτουργία στην αγγλική γλώσσα περιγράφεται με την λέξη "Rotation", και εξ' αυτού, προήλθε η ονομασία της οργάνωσης, Ρόταρυ. Το έμβλημα του Ρόταρυ είναι ένα οδοντωτός τροχός, ο οποίος αποτελείται από 6 ακτίνες, 24 οδόντες και την σφήνα στο κέντρο του. Τα επίσημα χρώματα του Ρόταρυ είναι δύο : το μπλε, που συμβολίζει το διεθνή χαρακτήρα της οργάνωσης και το χρυσό, που συμβολίζει την ποιότητα και το υψηλό επίπεδο των δραστηριοτήτων του.


ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ - ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΠΡΟΝΟΜΙΑ


Οι ροταριανοί όμιλοι συνεδριάζουν κάθε εβδομάδα σε τακτή ημέρα, ώρα και τόπο για να χαρούν τη συναδέλφωση, για να συζητήσουν ενδιαφέροντα θέματα και για να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν προγράμματα προσφοράς υπηρεσιών τοπικού και παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Ροταριανοί είναι άνδρες ή γυναίκες, επαγγελματίες ή επιχειρηματίες, οι οποίοι κατοικούν ή εργάζονται στην περιοχή του ανάλογου ομίλου ή στις όμορες περιοχές με αυτόν. Ένας Ροταριανός έχει το καθήκον και την υποχρέωση να είναι ταμειακά ενήμερος προς τον όμιλο του και να είναι παρών τουλάχιστον στο 60% των συναντήσεων του ομίλου του. Ταυτόχρονα έχει το δικαίωμα να παραστεί σε όποια εκδήλωση άλλου ομίλου επιθυμεί σε ολόκληρο τον κόσμο.


ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ


Το Ρόταρυ ως παγκόσμια οργάνωση έχει στις τάξεις του μέλη όλων των θρησκειών και των δογμάτων, καθώς και διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων. Έτσι το Ρόταρυ δεν επιτρέπει τις θρησκευτικές και πολιτικές συζητήσεις στην διάρκεια των εκδηλώσεων του. Όμως το Ρόταρυ σέβεται το θρήσκευμα του κάθε μέλους του, και πιστεύει ανεπιφύλακτα στην απεριόριστη αξία της πίστης στο Θεό και στην ενσυνείδητη εκπλήρωση των θρησκευτικών καθηκόντων των μελών του. Ταυτόχρονα, οι Ροταριανοί θα πρέπει να έχουν εθνική συνείδηση, να είναι νομοταγείς σύμφωνα με τους νόμους της χώρας τους και φιλοπάτριδες.


ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ


Το Ρόταρυ κατατάσσει το έργο του σε 4 άξονες λειτουργίας και δραστηριοτήτων, τους οποίους ονομάζει Λεωφόρους Δράσης.
Αυτές είναι :
· Η Εσωτερική Δράση, που έχει αντικείμενο την εσωτερική λειτουργία του ομίλου,
· Η Επαγγελματική Δράση, που έχει αντικείμενο την προώθηση των υψηλών ηθικών αξιών στην άσκηση της επιχειρηματικής και επαγγελματικής ζωής του Ροταριανού,
· Η Κοινοτική Δράση, που έχει αντικείμενο την πιστοποίηση των αναγκών της κοινότητα και την κάλυψη αυτών με προγράμματα προσφοράς υπηρεσιών, και
· Η Διεθνής Δράση, που έχει αντικείμενο την προώθηση της διεθνούς κατανόησης, της ειρήνης και της καλής θέλησης μεταξύ όλων των ανθρώπων.


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ


Το Ρόταρυ σχεδιάζει και υλοποιεί προγράμματα προσφοράς υπηρεσιών σχετικά με την επίλυση προβλημάτων των νέων, καταπολέμησης του αναλφαβητισμού, επαγγελματικού προσανατολισμού, ανακούφισης από την πείνα, βελτίωσης των συνθηκών ζωής, εξάλειψης ασθενειών, αποκατάστασης καταστροφών, προστασίας του περιβάλλοντος, περίθαλψης αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας, βοήθειας σε άτομα με ειδικές ανάγκες, και πολλά άλλα.


ΡΟΤΑΡΙΑΝΟ ΙΔΡΥΜΑ


Το Ρόταρυ το 1917, ίδρυσε το Ροταριανό Ίδρυμα που μέσω αυτού υλοποιούνται τα μεγάλα εκπαιδευτικά και ανθρωπιστικά προγράμματα προσφοράς υπηρεσιών, όπως : το πρόγραμμα Polio-plus, για την εξάλειψη της πολιομυελίτιδας και των άλλων παιδικών ασθενειών από τον πλανήτη μας, το πρόγραμμα Πρεσβευτικών Υποτροφιών, το μεγαλύτερο ιδιωτικά χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα διεθνών υποτροφιών παγκοσμίως, το πρόγραμμα Ομάδων Ανταλλαγής Μελέτης, για νέους και νέες να γνωρίσουν άλλες χώρες, πολιτισμούς και να ανταλλάξουν απόψεις με τους συναδέλφους τους , που ασκούν το ίδιο επάγγελμα, χορηγίες σε Καθηγητές Πανεπιστημίου, να διδάξουν σε αναπτυσσόμενες χώρες, υλοποίηση μεγάλων ανθρωπιστικών και φιλανθρωπικών προγραμμάτων διεθνώς, για την πείνα, την υγεία, τον ανθρωπισμό, για την επίλυση των συγκρούσεων και την προώθηση της ειρήνης.


ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ


Το Ρόταρυ είναι επίσημος σύμβουλος του ΟΗΕ για ανθρωπιστικά θέματα και εκπαιδευτικά θέματα. Συνεργάζεται με καταξιωμένες διεθνείς οργανώσεις, όπως : η UNICEF, η UNESCO, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, πολλά Ιδρύματα και φορείς.

ΠΕΡΙ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

blog counter

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΕΘΕΙΣΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝ ΡΩΜΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΝ ΤΩΝ ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΕΙΣΗΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΥΤΗ ΑΠΕΣΤΑΛΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥΒΛΙΟΥ ΛΕΟΝΤΟΥΛΟΥ, ΧΡΗΜΑΤΙΣΑΝΤΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ, ΠΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ, ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΔΕ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ.
Σημείωση.Η ιστορική αλήθεια της επιστολής δεν είναι εξακριβωμένη. Κατά τους ειδικούς είναι απόκρυφο. Παρόλα αυτά είναι υπέροχο και σας το γνωστοποιούμε
« Μεγαλειότατε,

Ήκουσα, ώ Καίσαρ, ότι επιθυμείς να μάθης ό,τι σοί γράφω νύν, περί ανθρώπου δηλαδή λίαν εναρέτου, καλουμένου Ιησού Χριστού, όν ο λαός θεωρεί Προφήτην, Θεόν δε οι μαθηταί αυτού Λέγοντες, ότι είναι ο υιός του Θεού του δημιουργού τών ουρανών και τής Γής και παντός, ό,τι έν αυτοίς ευρίσκεται και υπάρχει.

Τή αληθεία Καίσαρ, ακούονται καθ’εκάστην θαυμάσια πράγματα περί του ανθρώπου αυτού. Ανεγείρει νεκρούς και θεραπεύει ασθενείς δια μιάς λέξεως. Ανήρ αναστήματος μετρίου, καλός τήν όψιν και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος, ιδίως κατά το πρόσωπον, ούτως ώστε όσοι ατενίζουν αυτόν αναγκάζονται ν’αγαπώσι και να φοβούνται αυτόν.

Έχει την κόμην μέχρι μεν των ώτων χρώματος καρύου, εκείθεν δε μέχρι τών ωμοπλατών γενομένην γαιόχρουν, αλλά μάλλον στιλπνήν˙ διχάζεται δε αύτη έν τω μέσω άνωθεν κατά το σύστημα των Ναζωραίων. Το μέτωπόν του είναι λείον και γαλήνιον, το πρόσωπόν του δε άνευ ρυτίδος ή κηλίδος. Η ρίς και τα χείλη αυτού κανονικώτατα. Το γένειον είναι πυκνόν και χρώματος τού αυτού τή κόμη, δεν είναι δε μακρόν και διχάζεται είς το μέσον. Το βλέμμα αυτού είναι σοβαρόν και εμποιούν φόβον, έχει δε δύναμιν ηλιακής ακτίνος. Ουδείς δύναται να ίδη αυτόν ατενώς. Όταν επιτιμά εμποιεί φόβον, όταν δε τούτο ποιεί, κλαίει. Είναι αξιαγάπητος και χαρίεις μετά σοβαρότητος. Λέγουσιν, ότι ουδέποτε ώφθη γελών, αλλά πλειστάκις κλαίων.

Έχει ωραίας τάς χείρας και τους βραχίονας. Έν τη συνομιλία ευαρεστεί πάσι και δυσκόλως μεν εμφανίζεται, αλλ’όταν εμφανισθή που, φέρεται μετριοφρόνως και έχει ωραιότατον παράστημα τού κόσμου.

Είναι ωραίος ώς η μητέρα του, ήτις εστίν η ωραιοτέρα γυνή, όσαι ποτέ εθεάθησαν είς τα μέρη ταύτα.

Εάν όμως η Μεγαλειότης Σας, ώ Καίσαρ, ποθεί να ίδη αυτόν ώς μοι έγραφες άλλοτε, γνώρισόν μοι τούτο, ίνα αποστείλω σοι αυτόν πάραυτα. Καίτοι δε ουδέποτε εσπούδασέ τι, είναι όμως κάτοχος πάσης επιστήμης. Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής την κεφαλήν. Πολλοί βλέποντες αυτόν γελώσιν, αλλ’όταν ευρίσκωνται ενώπιον αυτού τρέμουσι και θαυμάζουσιν αυτόν. Λέγουσιν, ότι ουδέποτε άνθρωπος, ώς αυτός, ενεφανίσθη είς τα μέρη ταύτα. Τή αληθεία, ως μοι λέγουσιν οι Εβραίοι, ουδέποτε εδόθησαν συμβουλαί, ουδέποτε εκηρύχθη διδασκαλία, ως η διδασκαλία αυτού, πολλοί δε των Ιουδαίων θεωρούσιν αυτόν Θεόν. Άλλοι πάλιν μοι λέγουσιν, ότι είναι εχθρός της μεγαλειότητός σας, ώ Καίσαρ, πολλαχώς με παρενοχλούσιν οι μοχθηροί αυτοί Εβραίοι. Λέγουσιν, ότι αυτός ουδέποτε δυσηρέστησέ τινά, αλλ’ότι μάλλον εποίησε το αγαθόν. Όλοι όσοι γνωρίζουσιν αυτόν λέγουσιν, ότι ευεργετήθησαν παρ’αυτού. Έν τούτοις, ώ Καίσαρ, είμαι πρόθυμος να υπακούσω είς την Μεγαλειότητά Σας και ό,τι διατάξης, θέλει εκτελεσθή.



Έν Ιερουσαλήμ Ινδικτιώνος 7

Σελήνης 11

ΠΟΥΒΛΙΟΣ ΛΕΟΝΤΟΥΛΟΣ

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ: ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ;

Free Web Counters

Πόσο ζωτικής σημασίας είναι η ανάσταση του Ιησού Χριστού για τον Χριστιανισμό και για όλη την ανθρωπότητα; Για τον Απόστολο Παύλο η ανάσταση του Ιησού αποτελούσε το κεντρικό σημείο της διδασκαλίας προς την πρώτη Εκκλησίας προσέξτε τι έγραψε στους Χριστιανούς της Κορίνθου (Α' Κορ. 15:14) : "Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε το κήρυγμά μας είναι μάταιο και η πίστη σας μάταιη". Αυτά είναι σκληρά λόγια, που όμως δείχνουν πόσο θεμελιώδης είναι η πίστη στην ανάσταση. Ωστόσο, σήμερα μερικοί "λόγιοι" και άλλοι "φωτισμένοι" διανοούμενοι προκαλούν την αξιοπιστία της ανάστασης του Χριστού. Ζούμε, πράγματι, σε έναν αιώνα σκεπτικισμού και αμφισβήτησης. Για πολλούς είναι πολύ δύσκολο να δεχτούν την εγκυρότητα της Βίβλου. Δεν περιέχει η Βίβλος ιστορίες για δημιουργία από τον Θεό, παγκόσμιο κατακλυσμό, χωρισμό της Ερυθράς θάλασσας, εμφανίσεις αγγέλων, θεραπείες, θαυματουργικές απαντήσεις σε προσευχές, την ανάσταση του Ιησού και άλλα υπερβατικά γεγονότα; Ακόμα και πολλοί που ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί έχουν κάποιες αμφιβολίες. Φυσικά, οι απόστολοι προέβλεψαν αυτήν την δυσπιστία προς τις Άγιες Γραφές, η οποία θα παρουσιαζόταν στις τάξεις των διανοούμενων (για παράδειγμα βλ. Β΄ Τιμοθ. 3:7, Β΄ Πετρ 3:3-7). Παρά τον ορθολογισμό της σημερινής εποχής πολλοί μορφωμένοι, αμερόληπτοι ερευνητές έχουν δεχτεί την ανάσταση του Ιησού ως ιστορικό γεγονός εξαιτίας των άφθονων ιστορικών μαρτυριών και της γραπτής κατάθεσης αυτοπτών μαρτύρων.


Πολλά Τεκμήρια
Η παραπάνω φράση χρησιμοποιείται για άλλα θέματα, όπως η απόδειξη της δημιουργίας για ύπαρξη Δημιουργούz αλλά αυτή η φράση μέσα στο ανάλογο πλαίσιο συνδέεται άμεσα με την ανάσταση του Χριστού. Στις Πράξεις (1:3) μαθαίνουμε για τον Ιησού ότι: "στους οποίους (αποστόλους) και παρουσίασε τον εαυτό του ζωντανό μετά το πάθος του με πολλά τεκμήρια (αδιάψευστες αποδείξεις), ενώ φαινόταν για σαράντα ημέρες σ' αυτούς και έλεγε τα σχετικά για τη βασιλεία του Θεού". Οι απόστολοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες όχι μόνο της ζωής και του θανάτου του Ιησού Χριστού, αλλά και της ανάστασής του. Αλλά δεν ήταν οι μοναδικοί αυτόπτες μάρτυρες. Ο Παύλος έγραψε για περίπου 500 άλλους που είδαν τον αναστημένο Ιησού τις σαράντα μέρες πριν αναληφθεί στον ουρανό (Α' Κορινθ. 15:3-8). Σήμερα, όπως και στους βιβλικούς χρόνους, ένα ζήτημα ρυθμίζεται όταν υπάρχουν δύο ή τρεις μάρτυρες (Ματθ. 18:16). Αλλά εδώ, για το ζήτημα της ανάστασης του Χριστού, ο Λόγος του Θεού μας λέει ότι υπήρξαν περισσότεροι από 500 αυτόπτες μάρτυρες! Γιατί τόσοι πολλοί; Τί είναι αυτό που καθιστά την ανάσταση τόσο ζωτικής σημασίας θέμα; Απλά αυτό: αν δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι ο Ιησούς, ο Υιός του Θεού, αναστήθηκε από τους νεκρούς, πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι κι εμείς προσωπικά θα αναστηθούμε, θα έρθουμε από το θάνατο πάλι στη ζωή; (Α΄ Κορινθ. 15:12). Η ανάσταση των νεκρών είναι τόσο ζωτική και κεντρική για τη χριστιανική πίστη όσο και για όλη την ανθρωπότητα, καθώς συνδέεται άμεσα με την μελλοντική βασιλεία του Θεού πάνω στη γη - με έναν ζωντανό Μεσσία Ιησού, Βασιλέα βασιλέων και Κύριο κυρίων. Πώς λοιπόν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς; Μπορεί να είναι η πίστη μας αβάσιμη ή υπάρχουν γεγονότα που υποστηρίζουν ότι συνέβη η ανάσταση; Η ανάσταση είναι μέρος των θεμελίων του Χριστιανισμού και μπορεί πράγματι να αποδειχτεί. Αλλά πρώτα ας εξετάσουμε τι λένε οι κριτικοί και ορθολογιστές.

Είναι η Ανάσταση ένας Μύθος;
Υπάρχουν συνήθως τρεις βασικές ιδέες που οι κριτικοί εισηγούνται πως θα μπορούσαν να διαψεύσουν την ανάσταση του Ιησού. Αρχικά μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι το ίδιο το γεγονός ότι οι άνθρωποι παρουσιάζουν κάποιες υποθέσεις για να αρνηθούν την ανάσταση δείχνει ότι υπάρχει κάτι το ουσιαστικό στο θέμα της ανάστασης.
Η πρώτη ιδέα είναι η θεωρία της λιποθυμίας, που λέει ότι ο Ιησούς πλαστογράφησε το θάνατό του. Αν πραγματικά δεν πέθανε πάνω στο σταυρό, αλλά θάφτηκε ζωντανός, τότε ουσιαστικά δεν αναστήθηκε από τους νεκρούς, αλλά απλά βγήκε απ' τον τάφο του. Η θεωρία όμως αυτή είναι τελείως απίθανη αν λάβει κανείς υπόψη του πως ο Ιησούς είχε υποστεί τόσα βασανιστήρια (μαστιγώσεις, χτυπήματα, ακάνθινο στεφάνι) ώστε δεν μπορούσε ούτε καν να μεταφέρει το σταυρό του (το ξύλινο οριζόντιο δοκάρι)z είχε μείνει επί ώρες καρφωμένος στα χέρια και στα πόδια και σίγουρα είχε χάσει πολύ αίμα. Το βάρος του σώματος που κρεμόταν από το σταυρό άνοιγε τις πληγές των χεριών και οι βασανιστικοί πόνοι τελικά προακαλούσαν ανακοπή καρδιάς αυτού που ήταν σταυρωμένος. Είναι γνωστό από ιστορικές μαρτυρίες και από αρχαιολογικές ανασκαφές πως ο τρόπος της Ρωμαϊκής σταύρωσης επέφερε τον θάνατο μέσα σε λίγες ώρες: αν κάποιος σταυρωνόταν το πρωί, όπως έγινε με τον Ιησού, το πολύ μέχρι το απόγευμα είχε εκπνεύσει. Τελικά, αυτό το τόσο εξαντλημένο και βασανισμένο σώμα δέχτηκε το λόγχισμα στα πλευρά, απ' το οποίο πιστοποιήσαν οι Ρωμαίοι ότι είχε πεθάνει. Μήπως ο Ιησούς είχε σκηνοθετήσει ακόμα κι αυτό το λόγχισμα από τον Ρωμαίο στρατιώτη για να δώσει μεγαλύτερη δραματικότητα στην ηθοποιΐα του; Όχι βέβαια, κανείς δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Η πιστοποίηση του Ρωμαίου στρατιώτη έγινε και για τον παριστάμενο κόσμο, που δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ο Ιησούς ήταν νεκρός (Ιωαν. 19:34). Αυτή η λεπτομέρεια για το θάνατό του επιβεβαιώνεται ως αληθινή μαρτυρία (εδ. 35).

Μία άλλη ιδέα που προτείνεται είναι η θεωρία της κλοπής. "Πέθανε", ισχυρίζονται οι ορθολογιστές, "αλλά δεν αναστήθηκε. Το σώμα του κλάπηκε είτε από τους μαθητές του, για να προωθήσουν την πίστη τους, είτε από τυμβωρύχους που το έκλεψαν για κάποιο άγνωστο λόγο". Στην πραγματικότητα, αυτή είναι η αρχαιότερη θεωρία από όλες όσες αρνούνται την ανάσταση, και δημιουργήθηκε από εκείνους που τον είχαν οδηγήσει στον θάνατο (Ματθ. 28:11-15). Γι' αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο είχαν τοποθετηθεί ρωμαϊκή φρουρά γύρω από τον τάφο του, τον οποίον είχαν σφραγίσει με πολύ μεγάλο λίθο (Ματθ. 27:62-66, Μαρκ 16:4). Ο τάφος ήταν μία σπηλιά, μεγέθους δωματίου, λαξευμένη στο βράχο, και η είσοδός του, μεγέθους πόρτας, έκλεινε με έναν μεγάλο ογκόλιθο. Ακόμα κι αν είχαν αποκοιμηθεί οι στρατιώτες της φρουράς, από το θόρυβο που θα έκαναν οι τυμβωρύχοι, στην προσπάθειά τους να αποκυλίσουν τον ογκόλιθο, θα είχαν ξυπνήσει. Η περίπτωση εξάλλου της δωροδοκίας τους από τους μαθητές πρέπει να αποκλειστεί, γιατί η πειθαρχία του ρωμαϊκού στρατού πρόβλεπε πολύ αυστηρές τιμωρίες για τέτοια παράβαση καθήκοντος. Μα κι αν ακόμα αυτό μπορούσε να είχε συμβεί, είναι λογικό να αρχίσουν οι μαθητές του Χριστού να κηρύττουν ένα ψέμμα, ότι Αυτός αναστήθηκε - να γίνουν ψευδομάρτυρες του Θεού (Α΄ Κορινθ. 15:15); Τί συμφέρον είχαν για το οποίο θα αμάρταναν τόσο βαρειά και όχι μόνον: το κήρυγμα για την ανάσταση έφερε διωγμό, φυλάκιση και μάλιστα κινδύνευε και η ίδια η ζωής τους (Πραξ. κεφ. 3 - 7). Κανείς ποτέ δεν διακινδύνευσε για κάτι που ήξερε ότι ήταν ψέμμα, για κάτι που ήξερε ότι δεν υπήρχε.

Και έτσι καταλήγουμε στη μόνη λογική υπόθεση πιθανότητα, την τρίτη θεωρία που προτείνεται από τους ορθολογιστές: τη θεωρία των παραισθήσεων, δηλ. ότι οι μαθητές του Χριστού έπεσαν θύματα κάποιας εμπειρίας ψευδαίσθησης, και μάλιστα μαζικής, αφού οι περισσότερες εμφανίσεις του αναστημένου Ιησού γίνονταν μπροστά σε πολλούς. "Ίσως" διατείνονται οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, "η υπερβολική τους πίστη και ελπίδα, μαζί με την υπερένταση των ημερών, τους κατέκλυσε σε τέτοιο βαθμό ώστε να βλέπουν οράματα". Αλλά εδώ δεν εχουμε δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τους ένδεκα μαθητές, αλλά με πολλούς - πάνω από 500 - σε πολλά διαφορετικά σημεία, και σε πολλές διαφορετικές ώρες και μέρες - επί σαράντα μέρες. Και μάλιστα δεν ήταν απλά οράματα: συζητούσαν μαζί με τον αναστημένο Ιησού, έτρωγαν μαζί του, κάθονταν στο τραπέζι ή περπατούσαν, βρίσκονταν σε σπίτια, σε δρόμους, στη λίμνη. Ένα πολύ χαρακτηριστικό περιστατικό περιγράφεται στο Ιωαν. κεφ. 11, όπου ο αναστημένος Ιησούς είχε ετοιμάσει πρόγευμα στους μαθητές του που γύριζαν από το ψάρεμα. Μία τόσο ζωντανή, συνεχής, και επαναλαμβανόμενη παραίσθηση που εκδηλώνεται σε τελείως φυσιολογικές συνθήκες - ενώ κάθονταν και μιλούσαν, ενώ περπατούσαν, ενώ ψάρευαν - δεν μπορεί παρά να είναι αίσθηση: δηλ. η ίδια η φυσική αίσθηση της πραγματικότητας, η αίσθηση που έχουμε για τον κόσμο που μας περιβάλλει και τους ανθρώπους με τους οποίους επικοινωνούμε. Ψευδαισθήσεις ή παραισθήσεις μπορεί να συμβούν σε ανθρώπους προσευχόμενους, σε ανθρώπους θρησκειών που κάνουν πνευματικές ασκήσεις ή θρησκευτικές τελετές. Οι μαθητές σε όλες τις συναντήσεις που είχαν με τον αναστημένο Ιησού δεν έκαναν τίποτα το πνευματικό, δεν βρίσκονταν δηλ. σε καμμία κατάσταση πνευματικής έκστασης ή έξαρσης ή αυτοσυγκέντρωσης κλπ. Ο αναστημένος Ιησούς έκανε παρέα με τους μαθητές του όπως και πριν, τους δίδασκε όπως και πριν, έτρωγε μαζί τους όπως και πριν το θάνατό τουz κι' όλα αυτά επί σαράντα ολόκληρες μέρες, μέχρι την ανάληψή του, η οποία κι αυτή έγινε σε φυσικό τόπο και χρόνο (αφού περπάτησαν μαζί στο Όρος των Ελαιών) - Πράξεις 1:1-11. Ήταν ένας άνθρωπος τόσο ζωντανός όσο και πριν το θάνατό του - και ακόμα πιο πολύ, ζωντανός στην αιωνιότητα ! Έτσι λοιπόν, ενώ εμπειρίες με αγγέλους, πνεύματα κλπ συναντάμε σε διάφορες άλλες περιγραφές της Αγίας Γραφής καθώς και στον μετέπειτα Χριστιανισμό (ή και σε άλλες θρησκείες), η συνεχής εμπειρία των εκατοντάδων μαθητών επί σαράντα ημέρες με τον αναστημένο Υιο του Ανθρώπου ξεπερνάει κάθε προηγούμενο ή επόμενο στο χώρο της θρησκείας, και δεν μπορεί παρά να καταταχθεί στο χώρο της φυσικής εμπειρίας, των φυσικών αισθήσεων: είναι ένα φυσικό γεγονός! Πολλοί διανοούμενοι ορθολογιστές προσπαθούν να επινοήσουν τις πιο απίθανες υποθέσεις και να κάνουν τους πιο παρατραβηγμένους συλλογισμούς για να αρνηθούν την ανάσταση, αλλά πόσο πιο λογικό και φυσικό είναι να δεχτούμε την πραγματικότητα της ανάσταση του Ιησού Χριστού! Ας θυμηθούμε πως όπως προφητεύεται στο Β' Τιμοθ. 4:3-4 οι άνθρωποι των τελευταίων καιρών θα είναι άπιστοι, αρνητές της αλήθειας και θα εκτραπούν σε θεολογικούς μύθους. Αυτές οι τρεις θεωρίες και όλες οι παρόμοιες που προσπαθούν να αντικρούσουν το γεγονός της ανάστασης του Ιησού δεν είναι παρά υποθέσεις και φαντασίες, στερούμενες από γεγονότα και αυτόπτες μάρτυρες - όπως αντίθετα συμβαίνει με την ανάσταση του Χριστού - και άρα είναι αναξιόπιστες.


Στερείται η Βίβλος Αξιοπιστίας;
Μερικοί όμως αρνούνται ή αμφισβητούν την αξιοπιστία των περιγραφών της ανάστασης για δύο λόγους: πρώτον, ισχυρίζονται ότι δεν αρκεί η μαρτυρία ενός μόνον για την ανάσταση, αφού η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο και πέρα από αυτήν δεν υπάρχουν άλλα κείμενα που να την υποστηρίζουν, και δεύτερον γιατί δεν δέχονται και τις άλλες υπερφυσικές θαυματουργικές ενέργειες του Θεού που είναι καταγραμμένες στη Βίβλο. Η ιδέα ότι μόνο μία μαρτυρία είναι αναξιόπιστη, βασίζεται πάνω στη λανθασμένη αντίληψη πως η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο, και όχι μία συλλογή από πολλά. Αρχικά η Καινή Διαθήκη - η οποία περιέχει τις περιγραφές της ανάστασης - αποτελούνταν από 27 ξεχωριστά βιβλία και επιστολές. Γράφτηκε από τουλάχιστον εννέα διαφορετικούς συγγραφείς σε διάστημα περισσότερο από εξήντα χρόνια, και πέρασαν αιώνες μέχρις ότου αυτά τα ανεξάρτητα μεταξύ τους βιβλία συγκεντρωθούν σε ένα τόμο. Αυτή η συλλογή των βιβλίων των αποστόλων έγινε εξαιτίας της κοινής αποδοχής που υπήρχε στους πρώτους αιώνες για τη θεοπνευστία τους, αλλά τις πρώτες δεκαετίες του Χριστιανισμού πολλά από αυτά ήταν άγνωστα, είτε γιατί ακόμα δεν είχαν γραφτεί είτε γιατί η αναπαραγωγή και διάδοσή τους εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολη και δαπανηρή. Έτσι η Καινή Διαθήκη δεν πρόκειται ουσιαστικά για έναν μάρτυρα, αλλά για πολλούς διαφορετικούς μεταξύ τους, και άρα δεν είναι αναξιόπιστη θεωρούμενη ως πολλές διαφορετικές πηγές και όχι ως μία : οι συγγραφείς των Ευαγγελίων, των Πράξεων και των Επιστολών, αν και περιγράφουν το ίδιο γεγονός της ανάστασης, το δίνουν από διαφορετικές οπτικές, αναφέροντας ο καθένας τους κάποια ιδιαίτερα περιστατικά και τονίζοντας κάποιες λεπτομέρειες που δεν βρίσκουμε στους υπόλοιπους. Η δεύτερη αντίρρηση που προβάλλεται σχετικά με την αξιοπιστία της Βίβλου, όπως αναφέραμε, είναι ότι δεν συμβαίνουν τέτοια υπερφυσικά φαινόμενα και θαύματα όπως αυτά που αναφέρονται στην Αγία Γραφή, άρα ούτε και η ανάσταση ενός ανθρώπου από τους νεκρούς είναι δυνατή. Το ότι όμως συμβαίνουν υπερφυσικά φαινόμενα μαρτυρείται όχι μόνον από την Αγία Γραφή αλλά και από πολλά άλλα βιβλία, όχι μόνον της αρχαιότητας, αλλά και σημερινά. Στην πραγματικότητα η ύπαρξη όλων των θρησκειών βασίζεται σε υπερφυσικές αποκαλύψεις, εμφανίσεις ουράνιων πνευματικών όντων, θαυματουργικές ενέργειες κλπ. Ιδιαίτερα όμως για τα θαύματα που περιγράφονται στη Βίβλο και αποδεικνύουν την Θεϊκή της προέλευση, έχουμε να πούμε το εξής: όμοιά τους σε ποσότητα και ποιότητα δεν συναντάμε σε άλλες θρησκείες. "Αν είναι έτσι", οι ορθολογιστές διατείνονται, "γιατί δεν συμβαίνουν όμοια θαύματα στον Χριστιανισμό εδώ και είκοσι αιώνες"; Αυτή ακριβώς η άποψη, ότι δεν συμβαίνουν θαύματα όμοια με αυτά που περιγράφονται στην Αγία Γραφή, είναι τελείως αναληθής και απληροφόρητη από ιστορική άποψη. Σύμφωνα με χριστιανικά κείμενα των πρώτων αιώνων, όλα τα θαύματα που διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη, τα θαύματα που έκανε ο Ιησούς Χριστός και μετά την ανάστασή του οι απόστολοι (θεραπείες, εκβολές δαιμονίων, αναστάσεις νεκρών, εμφανίσεις αγγέλων, θαυματουργικές δυνάμεις και γεγονότα) συνέχισαν να γίνονται με μεγάλη αφθονία μεταξύ των Χριστιανών. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά τα λόγια του Ειρηναίου, επισκόπου Λυών, που έγραφε προς τα τέλη του 2ου αιώνα, πως μεταξύ τους είχαν γίνει αναστάσεις νεκρών και οι αναστημένοι νεκροί έζησαν μετά για πολλά χρόνια μαζί τους (όπως η περίπτωση του Λάζαρου - Ιωαν. 11). Στους κατοπινούς αιώνες η εκδήλωση της δύναμης του Θεού βαθμιαία ελαττώθηκε μέσα στην Εκκλησία, λόγω της αυξανόμενης ειδωλολατρίας και αποστασίας από την αρχική αλήθειαz ποτέ όμως δεν έσβυσε τελείως, και σε όλους τους αιώνες, ακόμα και μέχρι σήμερα συνεχίζουν να συμβαίνουν κάθε είδους θαύματα - ακόμα και αναστάσεις νεκρών - στο όνομα του αναστημένου Κυρίου μας, του Ιησού του Ναζωραίου. Άρα και αυτό το επιχείρημα περί αναξιοπιστίας της Καινής Διαθήκης απορρίπτεται.


Η Αλήθεια Βασίζεται σε Γεγονότα
Υπάρχουν ελάχιστες γραπτές μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του Ιούλιου Καίσαρα, ωστόσο όμως κανείς δεν αμφισβητεί τη ζωή και το γεγονός της προδοτικής δολοφονίας του. Το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην αρχαιότητα. Τότε γιατί λοιπόν όλος αυτός ο σκεπτικισμός για τη ζωή και τον προδοτικό θάνατο του Ιησού, όταν μάλιστα υπάρχουν πολλές περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων - τα 4 Ευαγγέλια, οι Πράξεις, οι Επιστολές των αποστόλων, η Αποκάλυψη; Όλοι οι απόστολοι και οι πρώτοι μαθητές, από τους οποίους πάνω από 500, είδαν τον αναστημένο Ιησού, είχαν παραπλανηθεί; Και μάλιστα μέχρι του σημείου να διώκονται και να θανατώνονται κηρύττοντας αυτό που είχαν δει; Αν ο Ιησούς, ο δάσκαλός τους, ο Μεσσίας, δεν είχε αναστηθεί θα μπορούσαν να πουν ψέμματα, να δώσουν μια τόσο ψευδή μαρτυρία απλά και μόνο για να παρηγορήσουν τους λυπημένους συντρόφους τους και μαθητές Του; Όχι βέβαια, γιατί εκείνοι οι ευσεβείς άνθρωποι θεωρούσαν την ψευδομαρτυρία θανάσιμη αμαρτία. Απ' την άλλη, θα μπορούσαν να είχαν παραπλανηθεί τόσο ώστε να υφίστανται γι' αυτό τους το μήνυμα διωγμούς, φυλακίσεις και θάνατο; Γιατί να τρέχουν σε μακρινές και άγνωστες χώρες αν απλά και μόνον είχαν δει κάποιο όραμα, είχαν μία παραισθητική εμπειρία; Έχει γίνει ποτέ κάτι τέτοιο; Κάποιοι μυστικιστές, οραματιστές, πνευματικοί δάσκαλοι, που συναντάμε σε άλλες θρησκείες, δεν ριψοκινδύνευαν τη ζωή τους χάριν των εμπειριών τους: η αυταπάρνηση που έκαναν το πολύ-πολύ να περιοριζόταν στην απόσυρση απ' τα εγκόσμια έχοντας μερικούς μαθητές μαζί τους, στην επίδοση σε προσεύχές, σε ασκητισμούς και πνευματικές ασκήσεις. Πώς οι απόστολοι και πρώτοι μαθητές, κάποιοι άσημοι, αμόρφωτοι και φτωχοί Ιουδαίοι, είχαν το κουράγιο να υποφέρουν κακουχίες, στερήσεις, να συγκρούονται με βασιλείς και αυτοκρατορίες κηρύττοντας το ευαγγέλιο της ανάστασης των νεκρών και της βασιλείας του Θεού, αν δεν είχαν μία ζωντανή και συνεχή εμπειρία του αναστημένου Ιησού; Με γεγονότα σαν κι αυτά που ακολούθησαν την ανάσταση του Ιησού Χριστού, με τη θαυματουργική εξάπλωση του Χριστιανισμού παρά τους ανηλεείς διωγμούς - μία ειρηνική εξάπλωση, όχι με τη βία και το σπαθί, όπως έγινε αργότερα από υποτιθέμενους "χριστιανούς" βασιλείς, ή από τον Μωάμεθ και άλλες θρησκείες - μπορούμε να μην δεχτούμε σαν πιο φυσική και λογική την πίστη στην πραγματικότητα της ανάστασης του Ιησού Χριστού; Ο Ιησούς είναι ο πρώτος άνθρωπος που αναστήθηκε σε αιώνια ζωή! "Ο πρώτος και ο έσχατος, αυτός που έγινε νεκρός και έζησε" (Αποκ. 2:8) γνωρίζουμε ότι "ο Χριστός αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς δεν πεθαίνει πλέον, ο θάνατος δεν τον κυριεύει πλέον" (Ρωμ. 5:9). Το γεγονός αυτό αποτελεί σταθμό για την ιστορία του ανθρώπου, όχι μόνο την ιστορία του παρελθόντος, αλλά - κυρίως - του μέλλοντος: η ελπίδα κάθε ανθρώπου που θέλει να ζήσει αιώνια είναι βασίζεται στο ότι "ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, έγινε αρχή αυτών που έχουν κοιμηθεί (πεθάνει). Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε μέσω ενός ανθρώπου, έτσι και μέσω ανθρώπου ήλθε η ανάσταση των νεκρών" (Α΄ Κορινθ. 15:21). Η δόξα ανήκει στον Πατέρα Θεό, τον Δημιουργό που αποκαθιστά και ολοκληρώνει τη δημιουργία του ανθρώπου, με την ανάστασή του από τους νεκρούς σε αιώνια, αθάνατη ζωή, κάνοντάς τον συμμέτοχο της αθανασίας Του, της θείας Του φύσεως (Α΄Κορ 15:53, Α΄ Πετρ 1:4).

Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥ ΠΙΛΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Το συγκλονιστικό αυτό έγγραφο (πιστό αντίγραφο του οποίου βλέπετε στη φωτογραφία
αριστερά), παρέμεινε μέχρι το 1309 μ..Χ. τελείως άγνωστο, οπότε βρέθηκε στη γνωστή
σε όλους σήμερα για τον καταστροφικο σεισμό πόλη (L'Aquila) της Κεντρικής Ιταλίας (κοντά στην οποία έχει ανακαλυφθει η αρχαία ρωμαϊκή πόλη του Αμιτερνο, όπου βρέθηκε το σπίτι του Πόντιου Πιλάτου).
Το 1381 μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη επί των ημερών του
Πατριάρχου Ιερεμίου.
Μεταφράστηκε από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο, κατά το έτος 1643:


Μετάφραση


"Τω εβδόμω και δεκάτω Τιβερίου Καίσαρος, Βασιλέως Ρωμαίων, μονάρχου ανικήτου,
Ολυμπιάδος διακοσιοστής πρώτης, Ηλιάδος ογδόης από κτίσεως κόσμου, κατά τον
ημέτερον μερισμόν των Εβραίων τετράκισχίλια και εκατόν εβδομήκοντα τέσσερα έτη και
καταβολής των Ρωμαίων βασιλείας έτη εβδομήκοντα τρία και από της ελευθερίας της
δουλωσύνης Βαβυλώνος έτη πεντακόσια εβδομήκοντα και καταστροφής του ιερού
βασιλείου έτη εννενήκοντα και επτά, επί υπάτου του λαού των Ρωμαίων Λουκίου Ζιζονίου
και Μάρκου Συννίου και ανθυπάτου του Ιλλιρικού Παλιστέρα, κοινού διοικητού της χώρας
των Ιουδαίων Κουίντου Φλαβίου, επί της διοικήσεως Ιερουσαλήμ ηγεμόνος κρατίστου
Ποντίου Πιλάτου, επιστάτου της Κάτω Γαλιλαίας Ηρώδου του Αντιπάτρου, της άκρας
αρχιερωσύνης Άννα και Καιάφα Αλλιάσου και Ματίλ μεγιστάνων εις τον ναόν, Ραμπάλ
Αμαμπέλ Πιοκτένου εκατόνταρχου υπάτου Ρωμαίων της πόλεως Ιερουσαλήμ Σουμπιμασάξιου Ποπιλίου Ρούφου.

Εγώ Πόντιος Πιλάτος, ηγεμών δια της βασιλείας των Ρωμαίων, επί του Πραιτωρίου της αρχιηγεμονίας, κρίνω και κατακρίνω και καταψηφίζω εις θάνατον σταυρικόν τον Ιησού
λεγόμενον υπό του πλήθους Χριστόν, και από πατρίδος Γαλιλαίας, άνθρωπον στασιώτη
κατά τον Νόμο του Μωσαϊκού και εναντίον του μεγαλοπρεπούς βασιλέως Ρωμαίων
Τιβερίου Καίσαρος και ορίζω και αποφαίνομαι τον θάνατον αυτού σταυρικόν μετά των
άλλων κατά το συνήθες των καταδίκων, επεί συνοίθρησεν αυτός πλήθος ανθρώπων
πλουσίων και φτωχών, ουκ έπαυσε θορύβους εγείρων, ενοχλείν την Ιουδαίαν ποιών
εαυτόν Υιόν Θεού και βασιλέα της Ιερουσαλήμ, απειλών φθοράν της Ιερουσαλήμ και του
Ιερού Ναού, απαρνούμενος τον φόρον του Καίσαρος και τολμήσας εισελθείν μετά βαϊων
θριαμβευτής και πλείστου όχλου ώσπερ τις Ρήξ εντός της πόλεως Ιερουσαλήμ ως τον Ι.
Ναόν και διορίζομεν τον ημέτερον πρώτον εκατόνταρχον Κουϊντον Κορνήλιον περιάξαι
τούτον παρρησία εις την χώραν Ιερουσαλήμ δεδεμένον, μαστιζόμενον και ενδεδυμένον
πορφύραν, εστεφανωμένον ακάνθινω στεφάνω και βαστάζοντα τον ίδιον σταυρόν επί ώμου
αυτού, ίνα ει παράδειγμα τοις άλλοις και πάσι τοις κακοποιοίς μεθ’ ού βούλομαι
συνάγεσθαι δύο ληστάς φονείς και εξέρχεσθαι δια της πύλης Γιαμπαρόλας, της νυν
Αντωνιανής, αναχθήναι δε Αυτόν τον Χριστόν παρρησία επί το όρος των κακούργων
ονόματι Κολβάριον, ούτινος σταυρωθέντος μείναι το σώμα εν τω σταυρώ εις κοινόν
θεώρημα πάντων των κακούργων, και άνω του σταυρού τίτλου τεθήναι γεγραμμένου τρισί
γλώσσας τον ΙΗΣΟΥΣ ΑΛΟΝ Ο ΙΛΗΣ ΙΟΔΑΜ (Εβραϊστί) ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΟΥΔΑΙΩΝ (Ελληνιστί) ΙΕΖΟΥΣ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥΣ ΡΕΞ ΙΟΥΔΑΙΟΡΟΥΜ
(Ρωμαϊστί).


Ορίζομεν ουν μηδένα των ηστινοσούν τάξεις και ποιότητος τομήσαι απερισκέπτως της
τοιαύτην εμποδίσαι δίκην, ως υπ’ εμού ωρισμένην μετά πάσης σεμνότητος εις ποινήν της
αυτομολίας τούτου, Εβραίου όντος κατά τα ψηφίσματα και τους Νόμους της των Ρωμαίων
Βασιλείας.


ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΤΕΡΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ
- Από της φυλής Ισραήλ: Ρωδιέ, Δανιήλ, Ραμπινήλ, Ιονακείν, Μπανικάν, Ροτάμ, Ιουταβέλ και Περκουλάμ.
- Από της Βασιλείας και ηγεμονίας Ρωμαίων: Λούκιος, Σεξτίλιος και Μαξιμίλιος.
- Από των Φαρισσαίων: Μπαρμπάς Συμεών και Μπονέλη.
- Από των υπάτων και δικαστών των Ρωμαίων: Λούκιος, Μπαντάνης, και Μακαρόλας.
- Από της αρχιερωσύνης: Ρωάν, Ιουάδους και Μπουκασόλης.
- Νομικός δημόσιος από των εγκλημάτων των Εβραίων: Μπουτάν".

Αναδημοσίευση από : http://hellenic-news.blogspot.com

ΠΟΙΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ;

Απ’ όλες τις δίκες στην ιστορία του ανθρώπου, καμμιά δεν υπήρξε τόσο σημαντική όσο η δίκη του Ιησού Χριστού. Στην Ιερουσαλήμ,τον Απρίλιο του έτους 30, ο Ιησούς ο Ναζωραίος συνελήφθη,προσήχθη σε θρησκευτικό δικαστήριο,δικάστηκε από ένα Ρωμαίο κυβερνήτη, καταδικάστηκε σε θάνατο και σταυρώθηκε.

Ποιά σημασία είχε αυτό το γεγονός; Σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο “ο Θεός δείχνει την δική του αγάπη σ’εμάς με το ότι, ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας”.

΄Ομως αυτή η αλήθεια ξεχάστηκε από την αναζήτηση του ποιός έχει την ευθύνη για τον θάνατο του Σωτήρα. Επί αιώνες οι χριστιανοί τιμωρούσαν τούς Εβραίους με σφαγές και διωγμούς,πογκρόμ και αποπομπές, κατηγορώντας τους ως “δολοφόνους του Χριστού” στρώνοντας το έδαφος για τις ακατατονόμαστες φρικαλεότητες του Ολοκαυτώματος. Το αντιεβραϊκό μένος άρχισε σποραδικά τον 2ο αιώνα όπου η Εκκλησία επηρεασμένη από εθνικούς και γνωστικούς φιλοσόφους, άρχισε να διαχωρίζεται και να μισεί όλο και πιο πολύ κάθετί το Ιουδαϊκό. ΄Επειτα επεκτάθηκε βαθμιαία με το πέρασμα του χρόνου, και όταν πια έγινε ο Χριστιανισμός η επίσημη αυτοκρατορική θρησκεία τον 4ο αιώνα, άρχισαν και τα προβλήματα των Ιουδαίων από τους Χριστιανούς. Πρώτα από την εναντίον τους νομοθεσία των εκκλησιαστικών Συνόδων και των Αυτοκρατόρων. ΄Επειτα στούς κατοπινούς αιώνες του Βυζαντίου και του Μεσαίωνα από τις μανιασμένες εκδηλώσεις “χριστιανικών” όχλων που οδηγούσαν σε εμπρησμούς, λεηλασίες,σφαγές.δημεύσεις περιουσιών και εξορίες εβραϊκών πληθυσμών. Η μόνιμη κατηγορία πίσω από τους βανδαλισμούς ήταν πως “οι Εβραίοι δολοφόνησαν τον Χριστό”! Το αντιεβραϊκό μένος καλλιεργήθηκε από τους ίδιους τούς θρησκευτικούς ηγέτες Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Αυγουστίνο, Θωμά Ακινάτη, όπως επίσης και από τον Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος στράφηκε εναντίον των Εβραίων όταν αυτοί απέρριψαν μετά βδελυγμίας τις μεταρρυθμίσεις του.

Σήμερα όλο και περισσότεροι ιστορικοί και θεολόγοι τείνουν στην άποψη πως η καταδίκη του Ιησού ήταν σε μεγάλο βαθμό έργο της Ρωμαϊκής διοίκησης της Ιουδαίας. Σύμφωνα με ιστορικούς του 1ου αιώνα (Ιώσηπο,Σουετόνιο,Πλίνιο) και ιουδαϊκά θρησκευτικά κείμενα (Ταλμούδ) ,οι Ρωμαίοι θανάτωναν όποιον θεωρούσαν ύποπτο για επαναστατική δραστηριότητα ή ακόμα και για κάποια εθνική αφύπνιση του Ιουδαϊκού λαού,η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε εξέγερση.

Συνεπώς μια τέτοια χαρισματική προσωπικότητα σαν του Ιησού,ο οποίος έλκυε τα πλήθη, θα ήταν πολύ ύποπτη για τούς Ρωμαίους. Αυτό φαίνεται από τα λόγια των αρχιερέων και Φαρισαίων: “ Αν τον αφήσουμε έτσι, όλοι θα πιστέψουν σ’ αυτόν,και θα έρθουν οι Ρωμαίοι και θα μας πάρουν τον τόπο και το έθνος μας” και “σας συμφέρει να πεθάνει ένας άνθρωπος υπέρ του λαού και να μη χαθεί όλο το έθνος”-Ιωάννης 11:48-50. Κι όταν ο Ιησούς δήλωσε πως είναι ο Μεσσίας,ο Βασιλιάς του Ισραήλ, οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να τον σκοτώσουν.Η πινακίδα πάνω στο σταυρό ,αυτή την αιτία για την καταδίκη του ανέφερε-Ματθαίος 27:37. Αλλά επειδή ο Ιησούς ήταν πάρα πολύ δημοφιλής, θα προκαλούνταν εξέγερση στην Ιερουσαλήμ εάν συλλαμβάνονταν και καταδικάζονταν από τους Ρωμαίους. Κάτι βεβαίως που ήθελαν να το αποφύγουν οπωσδήποτε. Ο καλύτερος τρόπος γι’αυτό ήταν να βάλουν τούς Ιουδαίους πολιτικούς άρχοντες να τον συλλάβουν και τούς θρησκευτικούς άρχοντες,τον αρχιερέα και κάποιους διδασκάλους να τον δικάσουν και να τον ανακηρύξουν ένοχο θανάτου,δυσφημώντας τον ως βλάσφημο και ψευδομεσσία.

΄Αλλωστε, ο αρχιερέας Καϊάφας ήταν όργανο των Ρωμαίων αφού είχε διοριστεί από αυτούς. Μάλιστα, ο Ιουδαίος ιστορικός του 1ου αιώνα Φλάβιος Ιώσηπος γράφει ότι εκείνη την εποχή, οι αρχιερείς του Ισραήλ διορίζονταν και καθαιρούνταν από αντιπροσώπους της Ρώμης μια φορά τον χρόνο. Μέσα σ’αυτή την ατμόσφαιρα, το αξίωμα του αρχιερέα εκφυλίστηκε και έγινε θέση μισθωτού που προσήλκυε τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας.

Επίσης, ο Πιλάτος,σύμφωνα με τον Ιώσηπο,ήταν ο πιο κακός διοικητής της Ιουδαίας, ο οποίος εκτελεσε πολλούς Ιουδαίους δασκάλους πριν και μετά τον Ιησού, επειδή τούς θεώρησε υπόπτους. Η Ρωμαίκή διοίκηση είχε απόλυτη εξουσία να δικάζει και εκτελεί όποιον ήθελε, χωρίς να έχει απαραίτητα τη συγκατάθεση του Συνεδρίου,του αρχιερέα ή του Ηρώδη.

΄Οσον αφορά το Συνέδριο που καταδίκασε τον Ιησού, έχει ενδιαφέρον να μάθουμε πως σύμφωνα με τούς κανόνες της Ιουδαϊκής παράδοσης έπρεπε να έχει τις εξής προϋποθέσεις για ανθρώπους που η περίπτωσή τους μπορούσε να επιφέρει τη θανατική ποινή:

- Να έχει την απαρτία των 72 μελών

- Να συνεδριάζει μόνο μέρα και ποτέ νύχτα κι όχι στις μέρες εορτών ή παραμονή εορτών

- Όταν καταδικάσει κάποιον σε θάνατο, να αφήνει μια ημέρα πριν την εκτέλεση μήπως παρουσιαστούν μάρτυρες ή στοιχεία για την αθώωσή του.

Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των Ευαγγελίων για την δίκη του Ιησού, καμμιά από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν τηρήθηκε. Τι συνέβει λοιπόν; Το συνέδριο που συγκάλεσε ο Καϊάφας βιαστικά δεν μπορούσε να έχει απαρτία,ήταν νύχτα και παραμονή του Πάσχα και δεν άφησε περιθώριο μιας ημέρας μετά την καταδίκη μήπως εμφανιστούν μάρτυρες υπεράσπισης. Δεν ήταν λοιπόν,το αυθεντικό και νόμιμο Συνέδριο αυτό που καταδίκασε τον Ιησού,αλλά ένα ψευδοσυνέδριο,της κλίκας του αρχιερέα, οι οποίοι έφεραν κάποιους ψευδομάρτυρες για να βρουν δικαιολογία να τον θανατώσουν-Μάρκος 14:55-59.

Αυτοί που βασικά ευθύνονται για τον θάνατο του Ιησού ήταν η Ρωμαϊκή διοίκηση και οι άρχοντες του Ισραήλ. Αυτό επιβεβαιώνεται από την Βίβλο: “Παρουσιάστηκαν οι βασιλιάδες της γης και οι άρχοντες συνάχτηκαν στο ίδιο μέρος κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού του”-Πράξεις 4:26. Οι ίδιοι οι απόστολοι κύριους υπεύθυνους θεώρησαν τούς άρχοντες-Πράξεις 4:8-10,5:27-30, Α΄Κορ.2:7-8. Αυτό φαίνεται και από τα Ευαγγέλια. Στον Ματθαίο 21:45-46 διαβάζουμε : “Και όταν άκουσαν οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι τις παραβολές του, κατάλαβαν ότι γι’ αυτούς τις λέει.Κι ενώ ζητούσαν να τον κρατήσουν, φοβήθηκαν τα πλήθη, επειδή ως προφήτη τον είχαν”.

΄Οσον αφορά τη στάση του λαού Ισραήλ απέναντι στον Ιησού,και εδώ υπάρχουν παρεξηγήσεις από τον πολύ κόσμο. Αντίθετα απ’ότι συνήθως πιστεύεται, οι Ιουδαίοι δεν απέρριψαν τον Ιησού περισσότερο απ’ όσο τον δέχτηκαν οι Εθνικοί. Στούς Ιουδαίους εκπληρώθηκε η προφητεία του Συμεών :” Ιδού, αυτός κείται για πτώση και ανάσταση πολλών μέσα στο λαό Ισραήλ και για σημείο αντιλεγόμενο”- Λουκάς 2:34. ΄Ετσι βλέπουμε στα Ευαγγέλια μεγάλα πλήθη να ακολουθούν και να πιστεύουν τον Ιησού, όπως π.χ. στην αναφορά του Ματθαίου 4:25: “Και τον ακολούθησαν πλήθη πολλά από τη Γαλιλαία και από τη Δεκάπολη και από τα Ιεροσόλυμα και από την Ιουδαία και πέρα από τον Ιορδάνη “. Επίσης δείτε Ματθ.8:1,19:2,21:6-11. Συχνά επαναλαμβάνεται η φράση “και πολλοί πίστεψαν σε αυτόν”-Ιωάννης 2:23,4:39,7:31,8:30,10:42,11:45. Ακόμα και πολλοί άρχοντες πίστευαν σε αυτόν, αν και είναι φανερό πως αυτοί ήταν μόνο μία μικρή μειοψηφία-Ιωάννης 12:42. ΄Εχει ενδιαφέρον να προσέξουμε πως γίνεται διάκριση μεταξύ του “πολύ πλήθους λαού” και του “πολύ πλήθους των μαθητών” σε αυτούς που ακολουθούσαν τον Ιησού- Λουκάς 6:17.

΄Ολα αυτά δείχνουν πως ένα μεγάλο μέρος του Ισραήλ είχε ελκυστεί από το μήνυμα του Ιησού του Ναζωραίου και ακολουθούσαν και πίστευαν σ’ αυτόν.

΄Οπως επίσης είναι αληθινό πως πολλοί άλλοι συμπατριώτες του, αμφέβαλλαν ή απιστούσαν σε αυτόν. Στην πραγματικότητα, οι Ιουδαίοι ήταν ένα διαιρεμένο έθνος σε σχέση με τον Ιησού. Μερικοί πίστευαν και άλλοι δεν πίστευαν. Αυτό φαίνεται πολύ καλά στον Ιωάννη 7:12 : ” Και πολύ υπόκωφη αντιγνωμία υπήρχε γι’ αυτόν στα πλήθη. Μερικοί έλεγαν: ‘Είναι αγαθός’ . Ενώ άλλοι έλεγαν: ‘Όχι,αλλά πλανά τον όχλο’ ”.

Αυτό συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Ιησού,σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων. Βλέπουμε χιλιάδες Εβραίους να πιστεύουν αρχικά στο κήρυγμα των αποστόλων (Πράξεις 2:41, 4:4, 5:13-14, 9:42, 17:12), οι οποίοι μερικά χρόνια αργότερα έγιναν μυριάδες (Πράξεις 21:20), δηλαδή δεκάδες χιλιάδες ακόλουθοι του Ιησού ! Μάλιστα πίστεψαν πολλοί ιερείς και Φαρισαίοι ! - Πράξεις 6:7, 15:5.

Και αντίθετα από την διαδεδομένη άποψη, μεγάλο πλήθος λαού εκδήλωσε δημόσια τη διαφωνία του με την καταδίκη του Ιησού, λίγο μόλις πριν τη σταύρωσή του! Διαβάζουμε : “ Τον ακολουθούσε μάλιστα πολύ πλήθος από το λαό και από γυναίκες που χτυπούσαν τα στήθη τους και τον θρηνούσαν”-Λουκάς 23:37. ΄Οσον αφορά το πλήθος που ζήτησε την σταύρωση του Χριστού,δεν το έκανε αυθόρμητα. “ Αλλά οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι έπεισαν τούς όχλους να ζητήσουν τον Βαραβά,ενώ τον Ιησού να τον θανατώσουν”-Ματθ.27:20. Ενώ ακόμη και η σύνθεση του πλήθους αποκαλύπτεται στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 19:6 : “Οι αρχιερείς και οι υπηρέτες του ναού, κραύγασαν λέγοντας : ’Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον’“! Δηλαδή με λίγα λόγια ο όχλος που ζήτησε την θανάτωση του Ιησού ήταν υπάλληλοι των αρχόντων,οι οποίοι παρακινήθηκαν από τα αφεντικά τους για να το κάνουν αυτό!!!

Είναι ολοφάνερο το ιστορικό συμπέρασμα πως βασικοί υπεύθυνοι από ανθρώπινη άποψη για τον θάνατο του Ιησού, ήταν η Ρωμαϊκή διοίκηση και οι λιγοστοί Ιουδαίοι συνεργάτες της από το θρησκευτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Σε καμμία περίπτωση δεν ευθύνεται ολόκληρος ο εβραϊκός λαός της Ιουδαίας και Γαλιλαίας, οι οποίοι όπως είδαμε πιο πάνω ήταν κατά πλειοψηφία φιλικοί στον Ιησού. Αντίθετα, οι περισσότεροι άρχοντές τους ήταν εχθρικοί και χαρακτήριζαν τον όχλο “καταραμένο” επειδή πίστευαν σε αυτόν-Ιωάννης 7:45-49. Ακόμη, οι πολυάριθμοι Εβραίοι της Διασποράς (Αιγύπτου, Ασίας, Ελλάδας,Ρώμης) δεν είχαν ιδέα για τα όσα διαδραματίστηκαν εκεί! Πόσο μάλλον φοβερά ανόητο είναι να θεωρούνται υπεύθυνοι για τον θάνατο του Μεσσία οι Εβραίοι των κατοπινών αιώνων! Η πλάνη αυτή δεν έχει καμμία βάση ούτε στην Ιστορία, ούτε στα Ευαγγέλια, παρά μόνο στο σατανικό μίσος εναντίον του Εβραϊκού λαού,του λαού στον οποίο ανήκε και τον οποίο αγάπησε ο Ιησούς Χριστός και όλοι οι απόστολοί του. Πόσα δεινά προκάλεσε στούς μεταγενέστερους αιώνες στο λαό Ισραήλ, αυτή η παρανοϊκή άποψη! Τόσο παράλογη, όσο το να θεωρούνται όλοι οι ΄Ελληνες της εποχής και οι σημερινοί ΄Ελληνες, υπεύθυνοι για τον θάνατο του Σωκράτη, τον οποίο καταδίκασε η εξουσία της Αθήνας κι όχι φυσικά όλοι οι Αθηναίοι, ούτε όλοι οι ΄Ελληνες! Και υπάρχουν αμέτρητα παρόμοια ιστορικά παραδείγματα καταδίκης μεγάλων ανδρών από το θρησκευτικό και πολιτικό κατεστημένο της εποχής τους - όχι από το λαό τους….

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ «ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

-Του κ.ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου Καθηγητού-
Έχουμε πια συνηθίσει. Κάθε χρόνο, παραμονές της μεγάλης εορτής του Πάσχα, αλλά και των άλλων μεγάλων εορτών, οι άσπονδοι χριστιανομάχοι ανασύρουν από τη φαρέτρα τους φαρμακερά βέλη, τα οποία εξαπολύουν στην καρδιά της Εκκλησίας του Χριστού. Συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού και του εσωτερικού προβάλλουν απίθανες «επιστημονικές ανακαλύψεις», οι οποίες, όπως ισχυρίζονται οι σκοτεινοί
αυτοί κύκλοι, μπορούν «να ανατρέψουν την εικόνα και αντίληψη που έχουμε ως
τώρα για το Χριστιανισμό». Θυμούμαστε το σάλο που προκάλεσε την περασμένη
χρονιά η δημοσίευση του λεγομένου «Ευαγγελίου του Ιούδα», καθώς και το ανιαρό
μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν «Κώδικας Ντα Βίντσι».
Αυτές τις ημέρες ανακοινώθηκε ότι ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον θα
δώσει για προβολή το ντοκιμαντέρ «Ο τελευταίος τάφος του Ιησού». Όπως έγραψε
ο διεθνής τύπος, ο εν λόγω σκηνοθέτης με τους συνεργάτες του στηρίχτηκαν σε
δεδομένα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης, όπου υπήρχε βιβλιογραφία
σχετικά με οικογενειακό τάφο που βρέθηκε στη Νότια Ιερουσαλήμ το 1980, κατά τη
διάρκεια εκσκαφής χωματουργικών εργασιών. Ο τάφος ήταν λαξευτός σε βράχο και
περιείχε δέκα λίθινα οστεοφυλάκια, στα οποία ήταν χαραγμένα συνηθισμένα
εβραϊκά ονόματα, όπως «Ιησούς γιος του Ιωσήφ», «Ιησούς», «Ιούδας, γιος του
Ιησού», «Μαριάμνη» κλπ. Η ανακάλυψη αυτή τότε έδωσε αφορμή σε κάποιους να
οργιάσει η φαντασία τους. Θεώρησαν ως μια ανέλπιστη ευκαιρία να σχετίσουν την
ανακάλυψη με τη γένεση του Χριστιανισμού και να «αποδείξουν» ότι ο μεγάλος
ενοχλητικός γι’ αυτούς Χριστός, δεν είναι ο Θεός, αλλά ένας θνητός του οποίου
βρέθηκαν τα λείψανα! Φυσικά η γνήσια επιστημονική έρευνα απέδειξε πως κανένα
αξιόπιστο τεκμήριο δεν πιστοποιούσε ότι ο ανακαλυφθείς τάφος ήταν ο
οικογενειακός τάφος του Χριστού και η υπόθεση ξεχάστηκε. Ξαφνικά ύστερα από
27 χρόνια η υπόθεση ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα. Κάποιοι θεώρησαν ότι η
σύγχρονη πνευματική Βαβέλ μπορεί να χωνέψει τα πάντα, ακόμη και την ξεχασμένη
υπόθεση του «τάφου του Χριστού». Προφανώς ο σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον είναι
το όργανο για να πραγματοποιηθεί το καταχθόνιο σχέδιό τους. Πρέπει κατ’ αυτούς
να σπαρθούν αμφιβολίες στις καρδιές των ανθρώπων και εφέτος παραμονές της
εορτής της Αναστάσεως του Χριστού. Ευτυχώς οι γνήσιοι επιστήμονες έκαμαν το
χρέος τους και παραμέρισαν τις προσωπικές υποκειμενικές κρίσεις τους. Ο
διακεκριμένος αρχαιολόγος δρ. Σίμον Γκίμπσον, ο οποίος είναι ένας από αυτούς
που ανακάλυψαν και ερεύνησαν τον τάφο, απεφάνθη πως ουδεμία πραγματική
απόδειξη υπάρχει, που να βεβαιώνει ότι πρόκειται για τον τάφο του Ιησού και
αμφισβήτησε ευθέως τα αυθαίρετα συμπεράσματα του ντοκιμαντέρ. Επίσης έτερος
διακεκριμένος αρχαιολόγος, ο Αμος Κλόνερ υποστηρίζει πως ο τάφος όντως ανήκει
σε εβραϊκή οικογένεια, περίπου πριν από 2000 χρόνια, τα ονόματα μοιάζουν με
αυτά της οικογένειας του Ιησού, αλλά όμως κανένα επιστημονικό τεκμήριο δεν
υπάρχει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο τάφος ανήκει σ’ αυτόν. Τέλος, ο
καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τέξας Μάϊκλ Γουάϊτ καταφέρθηκε ευθέως κατά
του σκηνοθέτη για αυθαιρεσία! Θα μπορούσαμε να δώσουμε κάποιες
επιγραμματικές απαντήσεις στους καταχθόνιους εκείνους κύκλους που
οραματίζονται την κατάρρευση της Εκκλησίας και προβάλλουν ως τον «τάφο του
Χριστού» τον ξεχασμένο τάφο της Ιερουσαλήμ.
1. Ο ανακαλυφθείς τάφος είναι ένας από τους απειράριθμους τάφους που έχουν
βρεθεί στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης και μάλιστα με την τεχνοτροπία του
λαξεύματος σε μαλακό βράχο (βλ. H. Halley Συνοπτική Εγκυκλοπαίδεια της Αγίας
Γραφής, μετ. Α. Διαμαντόπουλου, Αθήναι, σελ.761-764).
2. Τα ονόματα που ήταν γραμμένα στις λίθινες λάρνακες είναι κοινότατα εβραϊκά
ονόματα, όπως Ιησούς, Ιούδας, Μαριάμ, Γιοχανάν, Συμεών, Ιωσήφ κλπ. Σκεφτείτε
πόσο άτοπο θα ήταν να επιχειρήσουμε σήμερα στην Ελλάδα να ορίσουμε κάποιο
σημαίνον πρόσωπο μόνο με το μικρό του όνομα, όπως Γεώργιος, Ιωάννης,
Κωνσταντίνος, Νικόλαος, Ελένη, Μαρία!
3. Οι λαξευτοί τάφοι (Ματθ.27,60), όπως ο προκείμενος, καθώς και οι λαξευτές
σαρκοφάγοι ανήκαν αποκλειστικά σε πάμπλουτες οικογένειες, διότι ήταν
πανάκριβες κατασκευές. Οι φτωχοί θάβονταν σε κοινούς υπέργειους τάφους έξω
από τις πόλεις και τα χωριά. Αναμφίβολα η οικογένεια του φτωχού ξυλουργού
βιοπαλαιστή Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ δεν είχε καμιά δυνατότητα να διαθέτει τέτοιο
τάφο.
4. Πατρίδα της κατά σάρκα οικογένειας του Κυρίου ήταν η Ναζαρέτ «ου ην
τεθραμμένος» (Λουκ.4,16), και όχι η Ιερουσαλήμ. Κανένα από τα μέλη της
οικογένειας του Ιωσήφ δεν είχε σχέση με την πολύβουη πρωτεύουσα της Ιουδαίας.
Ούτε ο Χριστός είχε δεσμούς με την Ιερουσαλήμ. Γνωρίζουμε από τα ιερά
Ευαγγέλια πως μόνο τις τελευταίες ημέρας της επιγείου ζωής Του πήγε στην
Ιερουσαλήμ. Το πιο λογικό θα ήταν λοιπόν οικογενειακός τάφος του Ιωσήφ να
βρισκόταν στη Ναζαρέτ. Αυτό υποστηρίζει και ο αρχαιολόγος Αμός Κλόνερ: «δεν
δέχομαι ότι οι γονείς του Ιησού, η Μαρία και ο Ιωσήφ, διέθεταν οικογενειακό
τάφο στην Ιερουσαλήμ. Κατοικούσαν στη Ναζαρέτ, ήλθαν στη Βηθλεέμ για τη
Γέννηση, επομένως δεν δέχομαι (τη θεωρία) ούτε ιστορικά ούτε
αρχαιολογικά»!
5. Το πιο αξιόπιστο τεκμήριο ότι η εν λόγω ανακάλυψη δεν έχει σχέση με τον
πραγματικό τάφο του Χριστού είναι η παράδοση της αγίας μας Εκκλησίας (βλ.
Ευσεβίου Εκλ.Ιστ.ΙΙΙ,5,2-3 και Επιφανίου, Κατά Αιρ. 29,7). Ο πραγματικός Πανάγιος
Τάφος του Κυρίου μας είναι αυτός που γνωρίζει η Εκκλησία μας εδώ και δύο
χιλιάδες χρόνια αδιάκοπα. Είναι ο τάφος που έβαλαν το ακήρατο θείο Σώμα με τα
ίδια τους τα χέρια οι άγιοι άνδρες και γυναίκες μυροφόροι (Ματθ.27,57-61). Αυτοί
οδήγησαν τους αγίους Αποστόλους να δουν το κενό μνημείο μετά την Ανάσταση
(Ιωάν.20,1-10). Όλοι αυτοί είχαν τον άγιο Τάφο ως το κυριότερο ιερό τόπο
προσκύνησης. Αυτοί υπέδειξαν στους μεταγενέστερους τον τόπο ταφής του Κυρίου
και εκείνοι με τη σειρά τους στους μεταγενέστερους. Η αξιοπιστία τους είναι
βεβαιωμένη με το αίμα του μαρτυρίου τους (Α΄ Ιωάν.1,1). Κανένας δε βάζει πάνω
από τη ζωή του μια αμφίβολη φήμη.
6. Από τον 4ο μ.Χ. αιώνα υπάρχει ο πανίερος ναός της Αναστάσεως, ο οποίος
περικλείει τον πραγματικό Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μας. Τον έκτισε η αγία Ελένη
το 325 μ.Χ., όχι τυχαία, αλλά κατόπιν u946 βεβαιότητας από την αδιάκοπη και ζώσα
παράδοση της Εκκλησίας μας (Ηθική και Θρησκευτική Εγκυκλοπαίδεια,
τομ.6,στ.831). Ο επίσκοποι της Ιερουσαλήμ, με αρχή τον άγιο Ιάκωβο τον
Αδελφόθεο, αργότερα τον άγιο Αλέξανδρο, τον άγιο Νάρκισσο, τον άγιο Κύριλλο και
τόσους άλλους, διατηρούσαν με ιδιαίτερη επιμέλεια τον Πανάγιο Τάφο, ως το
σπουδαιότερο τόπο προσκύνησης των πιστών, μέχρι που κτίσθηκε ο ναός.
Υπάρχουν επίσης πολύτιμα παλαιοχριστιανικά κείμενα προσκυνητών που συνέρεαν
από τα πέρατα του κόσμου να προσκυνήσουν τον Πανάγιο Τάφο και τα άλλα
προσκυνήματα της Ιερουσαλήμ, με εξέχον το λεγόμενο «Οδοιπορικό της Αιθερίας»,
το οποίο μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για την Εκκλησία των Ιεροσολύμων. Για
αποφυγή παρεξηγήσεων, επισημαίνουμε ότι ο ναός της Αφροδίτης που έκτισε ο
Αδριανός το 135 μ.Χ. στον τόπο του Γολγοθά, δεν κάλυπτε τον Πανάγιο Τάφο του
Κυρίου.
7. Στον πραγματικό Πανάγιο Τάφο του Κυρίου μας γίνεται κάθε χρόνο, το μεσημέρι
του Μεγάλου Σαββάτου, το μέγα θαύμα του Αγίου Φωτός. Σε αντίθεση με ό,τι
ισχυρίζονται οι θλιβεροί αρνητές, έχουμε θαυματουργικό άναμμα του Αγίου Φωτός,
μπροστά στα μάτια χιλιάδων αυτοπτών μαρτύρων προσκυνητών και εκατομμυρίων
άλλων θεατών σε όλο τον κόσμο από τις τηλεοράσεις!
8. Υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως ο ευρεθείς τάφος της Ιερουσαλήμ να είναι
προβοκατόρικο κατασκεύασμα των εχθρών του Χριστιανισμού στα
πρωτοχριστιανικά χρόνια. Στο Βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων διαβάζουμε:
«Εγένετο διωγμός μέγας επί την Εκκλησίαν των εν Ιερουσαλύμοις» (Πραξ.8,1).
Είναι πολύ πιθανόν να έκτισαν κάποιοι αυτόν τον τάφο, προκειμένου να τον
επιδεικνύουν στους αδαείς, προσπαθώντας να καταρρίψουν τη γνησιότητα του
Χριστού ως πραγματικού μεσσία και το σπουδαιότερο να καταρρίψουν την πίστη
των Χριστιανών στην ανάσταση του Κυρίου, ως «εσχάτη πλάνη» (Ματθ.27,64).
Άλλωστε είναι γνωστή η σχετική γραμματολογία της εποχής εκείνης. Αν αυτή η
υπόθεση αληθεύει, εικάζουμε, πως το προβοκατόρικο κατασκεύασμα
καταπλακώθηκε μετά τη φοβερή πολιορκία της Ιερουσαλήμ του 70 μ.Χ., κατά την
οποία ισοπεδώθηκε ολόκληρη η πόλη (βλ. Ι. Κολιτσάρα _________
Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν
της Αγίας Γραφής

Η ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

ΠΗΓΗ."Το Ζωντανό Ιστολόγιο" (http://istologio.org/)



Η ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΥΨΗΛΟΤΕΡΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ – ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ

Μόσχα, 5 Φεβρουαρίου 2007, Interfax.


Όλα τα νερά, συμπεριλαμβανομένων αυτών του συστήματος τροφοδοσίας νερού, άλλαξαν τις φυσικές τους ιδιότητες την ημέρα των Θεοφανείων και την παραμονή, ανακάλυψαν πριν μερικές ημέρες, φυσικοί του Ερευνητικού Ινστιτούτου Sysin της Ανθρώπινης Οικολογίας και Υγιεινής του Περιβάλλοντος, της Ρωσικής Ακαδημίας των Ιατρικών Επιστημών (Russian Academy of Medical Sciences). Οι επιστήμονες του Ινστιτούτου καθημερινά εξέταζαν τις ιδιότητες και την ποιότητα του συνήθους νερού από το σωλήνα του δικτύου, μετρώντας την ποσότητα των ριζών ιόντων μέσα σ’ αυτό. Από τις 17 Ιανουαρίου (προπαραμονή των Θεοφανείων) το επίπεδο των ιόντων άρχισε να ανεβαίνει, και το νερό άρχισε να «μαλακώνει». Το επίπεδο του pH του νερού, ανέβαινε επίσης, κάνοντάς το λιγότερο όξινο, ανέφερε τη Δευτέρα η ημερήσια “Moskovsky Komsomolets”.

Όπως ανέμεναν, η μέγιστη δραστηριότητα έφτασε το βράδυ της 18ης Ιανουαρίου (παραμονή, και αγρυπνία των Θεοφανείων). Η υψηλή συγκέντρωση ιόντων έκανε την ηλεκτραγωγιμότητα του νερού ισοδύναμη με αυτήν από τεχνητό καταλύτη (ηλεκτρικά κεκορεσμένο νερό).

Η ηλεκτρομαγνητική δραστηριότητα άρχισε να πέφτει μετά το πρωί της 19 ης Ιανουαρίου και έφτασε στα κανονικά της επίπεδα κατά τις 20 Ιανουαρίου. Η αιτία για την γρήγορη άνοδο της ηλεκτρομαγνητικής δραστηριότητας του νερού την ημέρα των Θεοφανείων ήταν μία μεγάλη συγκέντρωση ιόντων στη λιθόσφαιρα της Γης, η οποία είναι ένα αληθινό ρεζερβουάρ ηλεκτρονίων, που μεταφέρει τα περισσότερα από αυτά στο νερό. Αυτά είπε ο δρ. Anatoly Stekhin, ένας πεπειραμένος ερευνητής. Οι ερευνητές επίσης μέτρησαν το επίπεδο (ποιότητας) της δομής του νερού των Θεοφανείων, παγώνοντας για το σκοπό αυτό νερό από τον αγωγό ύδρευσης, από τον ποταμό Moskva, και από ένα πηγάδι εκκλησίας.

Ακόμη και το νερό από το σύστημα τροφοδοσίας, το νερό της βρύσης, το οποίο συνήθως απέχει πολύ από του να είναι ιδανικό, φαινόταν αρμονικό στο μικροσκόπιο όταν το παγώσαμε είπε ο Stekhin.

Μετάφραση υπό Λεοντίου Μοναχού Διονυσιάτου.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ

Γιατί ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει πάρει ἀκόμη θέση γιά τό θέμα τῆς ἐξελικτικῆς θεωρίας καί τοῦ εὐφυοῦς Σχεδιασμοῦ;

Ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν πώς ὀ Χριστός κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο.
Πῶς τά σχολιάζετε ὅλα αὐτά;



Ἄν μία πρόταση, ὑπόθεση ἤ θεωρία δέν μπορεῖ μέ παρατηρήσεις ἤ καί πειράματα νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἤ νά διαψευσθεῖ στήν ἑρμηνεία καί πρόβλεψη πού κάνει μέσα ἀπό τίς τίς ἀντικειμενικές συνθῆκες (λογική μέθοδος, περιορισμοί ἀπό τίς πέντε αἰσθήσεις, ἔρευνα σέ ἐπαναλαμβανόμενα φυσικά γεγονότα, ἔρευνα τοῦ τρόπου καί ὄχι τοῦ σκοποῦ τῆς ἐσχάτης οὐσίας τῶν ὄντων), τότε αὐτή ἡ πρόταση, ἡ ὑπόθεση ἤ ἡ θεωρία δέν εἶναι ἐπιστημονική, ἀλλά φιλοσοφική καί μεταφυσική, ὅπως λέμε, γιατί ἀπαραίτητο στοιχεῖο καί χαρακτηριστικό κάθε ἐπιστημονικῆς προτάσεως ἤ θεωρίας εἶναι ἡ δυνατότητά της νά δοκιμασθεῖ μέ ἐμπειρικό ἐπιστημονικό τρόπο, ἄν εἶναι σωστή ἤ λαθεμένη, δηλαδή νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἤ νά διαψευσθεῖ μέ παρατήρηση ἤ πείραμα.

Ἀξίζει νά ἀναφερθοῦμε στά λόγια τοῦ προσφάτως ἀναδεικνυομένου Ὀρθοδόξου καί μακαριστοῦ πλέον Ἀμερικανοῦ Ἱερομονάχου π. Σεραφείμ Ρόουζ πού μᾶς γνωστοποιοῦνται ἀπό τό πατερικά βαθυστόχαστο βιβλίο «Ἡ ζωή καί τά ἔργα του», τόμος Β΄, μετάφραση Ἱερομονάχου Δαμασκηνοῦ, ἐκδόσεις «Μυριόβιβλος».

Μᾶς λέει λοιπόν ὁ π. Σεραφείμ στό κεφάλαιο «Γένεσις, Δημιουργία καί ὁ πρῶτος Ἄνθρωπος», πού ἀποτελεῖ καί ὁμώνυμο βιβλίο του ὅτι «ὅλες οἱ ὑποτιθέμενες ἀποδείξεις τῆς ἐξελίξεως μποροῦν ἐξίσου νά χρησιμοποιηθοῦν γιά νά ἀποδείξουν μιά ἄλλη θεωρία ἀναλόγως μέ τίς ὑποθέσεις τῶν κατασκευαστῶν της».

Ἀλλά τί ἐννοοῦμε μέ τή λέξη ἐξέλιξη; Ὅλα τά ἐπιστημονικά ἐγχειρίδια ὁρίζουν τήν ἐξέλιξη ὡς συγκεκριμένη θεωρία σχετική μέ τό πῶς ἐμφανίσθηκαν τά πλάσματα : μέσῳ τοῦ μετασχηματισμοῦ ἑνός εἴδους πλάσματος σέ ἄλλο, δηλ. πῶς σύνθετες μορφές προέκυψαν ἀπό ἁπλούστερες μορφές σέ μιά φυσική διαδικασία πού ἀπαιτεῖ ἀμέτρητα ἑκατομμύρια χρόνια.

Καί συνεχίζει ὁ π. Σεραφείμ: Δέν ἀρνοῦμαι τό γεγονός τῆς ἀλλαγῆς καί τῆς ἀνάπτυξης στή φύση. Ὅτι ἕνας ὥριμος ἄνθρωπος δημιουργεῖται ἀπό ἕνα ἔμβρυο, ὅτι ἔνα μεγάλο δένδρο προέρχεται ἀπό ἕνα μικρό βελανίδι, ὅτι ἀναπτύσσοναται νέες ποικιλίες ὀργανισμῶν, εἴτε πρόκειται γιά φυλές τοῦ ἀνθρώπου εἴτε γιά διαφορετικά εἴδη γατῶν καί σκυλιῶν καί ὀπωροφόρων δένδρων . Ἀλλά ὅλα αὐτά δέν εἶναι ἐξέλιξη : εἶναι μόνο ποικιλία μέσα σέ ἕνα ὁρισμένο εἶδος ἤ εἴδη .

Διεπίστωσε ἐπίσης μετά ἀπό ἔρευνες πού ἔκανε ὅτι πολλοί ἀπό τούς ὑποστηρικτές τῆς ἐξελίξεως παραδέχονταν ὅτι δέν ὑπῆρχε πραγματική ἀπόδειξη γι’αὐτό, ἀλλά ὅτι «ἔχει περισσότερο νόημα» ἤ ὅτι «ἡ ἐναλλακτική λύση εἶναι ἀδιανόητη», δηλ. ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ. Οἱ ὑποστηρικτές της ἁπλῶς πιστεύουν –δέν ἀποδεικνύουν- τήν ἐν λόγῳ θεωρία ἐπειδή οἱ μεγαλύτερες ἀλλαγές ἀπό ἕνα ζωντανό ὄν σέ ἄλλο δέν ἔχουν καταδειχθεῖ παρά μόνο οἱ ποικιλίες πού ἐμφανίζονται σέ ἕναν ὁρισμένο τῦπο.

Ἔγραφε ἐπίσης ὅτι «τό θέμα τῆς ἐξελίξεως δέν μποροῦσε νά συζητηθεῖ ἄν κάποιος δέν εἶχε βασική γνώση γιά τίς ἐπιστημονικές ἀποδείξεις. Ἡ ἐπιστημονική ὅμως πλευρά δέν εἶναι ἡ σημαντικότερη καί οἱ εἰδικοί περιπλέκονται συνήθως μέ τό νά συγκεντρώνονται πάρα πολύ σ’αὐτήν. Π. χ. ἄν ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στή γῆ γιά μερικές χιλιάδες χρόνια ἤ μερικά ἐκατομμύρια χρόνια εἶναι κάτι πού ἀγγίζει βεβαίως μερικά βασικά ὀρθόδοξα ζητήματα -ἄν οἱ γενεαλογίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι πραγματικά γενεαλογίες, ὅπως πιστεύουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἤ ἁπλῶς κατάλογοι μέ πολλά κενά.

«Ὡς βασική ἀρχή ἐξετάσεως τοῦ θέματος πρέπει νά θεωρήσουμε ὅτι ἡ ἐπιστημονική ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά ἐναντιωθεῖ στήν ἀποκαλυφθεῖσα ἀλήθεια, στήν περίπτωση πού καταλαβαίνουμε καί τίς δύο ὀρθῶς»....

Ὁ π. Μιχαήλ Πομαζάνσκι ἔλεγε ὅτι

«ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἀναγνωρίζει στήν «Ἑξαήμερο» ὅλα τά ἐπιστημονικά δεδομένα τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης. Ἀλλά δέν δέχεται τίς φιλοσοφικές συλλήψεις, ἤ τίς ἑρμηνεῖες αὐτῶν τῶν δεδομένων, οἱ ὁποῖες ἦταν σύγχρονες (τή μηχανιστική θεωρία τῆς προελεύσεως τοῦ κόσμου καί τά παρόμοια...) Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἤξερε πῶς νά σηκώσει τό ἀνάστημά του πάνω ἀπό τίς σύγχρονες θεωρίες σχετικά μέ τίς βασικές ἀρχές τοῦ κόσμου. Μοιάζει μέ ἕνα πουλί πού πετᾶ στά ὕψη, ὑπεράνω κάθε πλάσματος πού κινεῖται στή γῆ.

Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἀκολουθεῖ τή φιλοσοφία τῆς ἐποχῆς, ἐπειδή διαθέτει δική της.

Στηρίζεται στήν Ἀποκάλυψη. Οἱ ἅγιοι Πατέρες προσφέρουν πλήρη θεολογία προελεύσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς δημιουργίας πού δέ συνδέεται μέ καμιά ἐφήμερη διανοητική μόδα. Ἡ φιλοσοφία μας δέν εἶναι αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί εἶναι ἡ ἀπάντηση στίς μάταιες εἰκασίες τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου».

...Ὁ Τέϊλχάρντ ντέ Σαρντέν, δεινός παλαιοντολόγος καί ρωμαιοκαθολικός θρησκευτικός φιλόσοφος, πέτυχε νά φέρει τήν ἐξέλιξη στό λογικό χιλιαστικό συμπέρασμά της.

«Ὁ σύγχρονος κόσμος, ἔγραφε, εἶναι ἕνας κόσμος σέ ἐξέλιξη. Οἱ στατικές ἔννοιες τῆς πνευματικῆς ζωῆς πρέπει νά ἐπανεξετασθοῦν καί οἱ κλασσικές διδασκαλίες τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἐπανερμηνευθοῦν. ...Αὐτός ὁ «ἐξελισσόμενος Χριστός»δήλωσε, θά φέρει μιά ἑνότητα ὅλων τῶν θρησκειῶν: Μιά γενική σύγκλιση τῶν θρησκειῶν μέ βάση ἕναν παγκόσμιο-καθολικό Χριστό πού τούς ἱκανοποιεῖ πλήρως ὅλους: αὐτή φαίνεται σέ μένα ἡ μόνη πιθανή μεταστροφή τοῦ κόσμου καί ὁ μὀνος τύπος βάση τοῦ ὁποἰου μπορεῖ νά ὑπάρξει μιά θρησκεία τοῦ μέλλοντος .».

Σαφῶς αὐτή εἶναι ἡ θρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου , τοῦ «ἀναδυομένου» ψευδοχριστοῦ πού ὑπόσχεται ἕνα πνευματικό βασίλειο αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Ὁ π. Σεραφείμ ὅταν σκεπτόταν καί ἔγραφε γιά τή Δημιουργία καί τήν ἐξέλιξη, εἶχε προσευχηθεῖ πρῶτα θερμά στό Θεό καί δέ μελέτησε ἁπλά, ἀλλά ὑπέφερε γιά νά βρεῖ καί νά μπεῖ στή σκέψη τῶν ἁγίων Πατέρων. Δέν τόν εὐχαριστοῦσε νά διαβάζει μόνο τά γραπτά τους, ἀλλά ἀπευθυνόταν προσωπικά στούς ἀρχαίους πατέρες ὡς πιστούς συντρόφους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὡς ὀχήματα τῆς θείας πίστης, ἔτσι ὥστε νά μπορεῖ νά δεῖ πῶς κατανοοῦσαν τή δημιουργία. Αἰσθάνθηκε ἰδιαιτέρως κοντά στόν πατέρα τοῦ τετάρτου αἰώνα, Ἅγιο Βασίλειο τόν Μέγα, ὁ ὁποῖος ἔγραψε πατερικά σχόλια γιά τίς ἕξι ἡμέρες τῆς δημιουργίας, τήν Ἑξαήμερο.

«...Οἱ ἅγιοι Πατέρες ξεκάθαρα δέν πίστευαν σέ καμιά τέτοια θεωρία καθότι ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης δέν ἐφευρέθηκε παρά στή σύγχρονη ἐποχή

...Εἶμαι βέβαιος ὅτι θά συμφωνήσετε μαζί μου ὅτι δέν εἴμαστε ἐλεύθεροι νά ἑρμηνεύσουμε τήν Ἁγία Γραφή ὅπως θέλουμε , εἰ μή μόνον ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες . Μερικοί ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται τόσο πολύ μέ τήν καταπολέμηση τοῦ προτεσταντικοῦ φονταμενταλισμοῦ πού φθάνουν σέ ἀκρότητες νά ἀρνοῦνται ὁποιονδήποτε ἐπιθυμεῖ νά ἑρμηνεύσει τό ἱερό κείμενο τῆς Γένεσης μέ τρόπο κυριολεκτικό. Μέ αὐτές τίς ἐνέργειες δέν ἀνατρέχουν ποτέ στόν Ἅγιο Βασίλειο ἤ σέ ἄλλους σχολιαστές τοῦ βιβλίου τῆς Γενέσεως οἱ ὁποῖοι δηλώνουν ἀρκετά σαφῶς τίς ἀρχές πού πρόκειται νά ἀκολουθήσουμε κατά τήν ἐρμηνεία τοῦ ἱεροῦ κειμένου

....Ποιός γνωρίζει περισσότερα γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἐνεργεῖ ὁ Θεός : ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη, πού δέν εἶναι ἀκόμη σίγουρη ὅτι ὁ Θεός ὑπάρχει καί ἐν πάσῃ περιπτώσει προσπαθεῖ νά ἐξηγήσει ὅλα αὐτά ἤ ἡ ἐκκλησία μέ τούς θεοφώτιστους Πατέρες της»;

...Σύμφωνα μέ τούς ὀπαδούς τῆς ἐξελίξεως ὁ ἄνθρωπος ἐμποτίσθηκε μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ ἕνα ὁρισμένο στάδιο τῆς ἀνθρώπινης ἐξελίξεως, ὅταν τό σῶμα του ἦταν ἀπό ὅλες τίς πλευρές τό σῶμα ἑνός πιθήκου.

«Αὐτή ἡ χάρη τόν μετασχηματίζει ἀπό ζῶο σέ ἄνθρωπο χωρίς τήν ἀλλαγή ἑνός ἀνατομικοῦ χαρακτηριστικοῦ γνωρίσματος τοῦ σώματός του, χωρίς ἀλλαγή ἑνός ἁπλοῦ κυττάρου»....

... «Μιά τέτοια ἄποψη ὅμως ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων οἱ ὁποῖοι δίδαξαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἦταν δημιουργημένος κατ’εἰκόνα Θεοῦ σύμφωνα μέ τήν ἴδια τή φύση του.

Ὅτι ἡ φύση του ἦταν ἀρχικῶς ἀπαθής καί ἐνάρετη.

Ὅτι τό σῶμα καί ἡ ψυχή του δημιουργήθηκαν στόν ἴδιο χρόνο.

Ὅτι δημιουργήθηκε ἐντός τῆς χάριτος ἀπό τήν ἀρχή.

Ὅτι ἀρχικά τό σῶμα του ἦταν ἀδιάφθορο καί ὅτι ἡ φύση του ἄλλαξε λόγω τῆς πτώσεως.

...Ἡ κατάσταση τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ πρωτο-δημιουργημένου κόσμου ἔχει τοποθετηθεῖ γιά πάντα πέρα ἀπό τή γνώση τῆς ἐπιστήμης σχετικά μέ τό ὅριο τῆς πτώσης τοῦ Ἀδάμ, πού ἄλλαξε τήν ἴδια τή φύση του καί τῆς δημιουργίας καθώς καί τήν ἴδια τή φύση τῆς γνώσεως.

Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ξέρει μόνο ὅ,τι παρατηρεῖ καί ὅ,τι μπορεῖ νά προκύψει εὔλογα ἀπό τήν παρατήρηση.

...Ἡ ἀληθινή γνώση τοῦ Ἀδάμ καί τοῦ πρωτο-δημιουργημένου κόσμου, αὐτή πού εἶναι χρήσιμο νά γνωρίζουμε προσεγγίζεται μόνο στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί στά θεῖα ὁράματα τῶν Ἁγίων. ...Πῶς εἶναι δυνατόν ἡ ἀμέλειά μας στήν κατανόηση ἑνός μέρους τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ (πού ἐπ’εὐκαιρίᾳ πράγματι συνδέεται πολύ μέ τόν Χριστό, τόν δεύτερο Ἀδάμ, πού ἔλαβε σάρκα προκειμένου νά μᾶς ἀποκαταστήσει στό ἀρχικό κάλλος ) νά μήν ὁδηγήσει στήν ἀμέλεια τῆς κατανοήσεως ὁλοκλήρου τοῦ δόγματος τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;...Ἐάν ζοῦμε καλά ἀλλά εἴμαστε ἀμελεῖς ὅσον ἀφορᾶ στά σωστά δόγματα, δέν μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε ὁτιδήποτε γιά τή σωτηρία μας.. Ἄν ἐπιθυμοῦμε νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τή γέεννα τοῦ πυρός καί νά μποῦμε στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά ἐξωραϊστοῦμε καί μέ τό ἕνα καί μέ τό ἄλλο-καί μέ τή στενή ἐφαρμογή τῶν δογμάτων καί μέ τήν αὐστηρότητα τῆς ζωῆς...

...Ὁ προφήτης Μωϋσῆς, ὁ συντάκτης τῆς Γενέσεως, εἶχε λάβει τή γνώση γιά τή δημιουργία ἀπό θεοπτία. Οἱ ἅγιοι Πατέρες πού σχολίασαν τήν Ἀγία Γραφή ἦταν ἐπίσης συμμέτοχοι στή θεοπτία καί ἔτσι γίνονται οἱ μοναδικοί ἑρμηνευτές τοῦ Μωϋσέως.

...Μερικοί ἀπό τούς Πατέρες δίδαξαν περαιτέρω ὅτι πρίν ἀπό τήν πτώση, ὁλόκληρη ἡ ὑλική δημιουργία ἦταν ἄφθορη καί ἐστερεῖτο θανάτου καί ὅτι περιῆλθε στή φθορά λόγω τοῦ ἀνθρώπου....»

Ὁ π. Σεραφείμ ἐπεσήμανε πώς οὔτε ἡ δημιουργία οὔτε ἡ ἐξέλιξη μποροῦν νά ἀποδειχθοῦν ἀποφασιστικά: καί οἱ δυό σχετίζονται μέ τήν πίστη καί τή φιλοσοφία, μέ ἐπιλογή προϋποθέσεων.

Ἴσως πρέπει νά σημειώσουμε πώς γιά τούς Χριστιανούς τουλάχιστον, ἀπορρίπτεται ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἀφοῦ θά ἔπρεπε νά παραδεχθοῦν ὅτι ἔστω σέ κάποια φάση πού ὁ ἄνθρωπος ἦταν πίθηκος, ἐξ ἀνάγκης πίθηκος θά ἔπρεπε νά εἶναι καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐφ’ὅσον ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’εἰκόνα Του. Μᾶς ἐντυπωσιάζει ἐπίσης ὅτι εὐθύς ἐξ ἀρχῆς γιά τήν πλάση τοῦ ἀνθρώπου ἐνδιαφέρεται καί γνοιάζεται ὁ Θεός ἀγαπητικά καί προσωπικά χρησιμοποιώντας τό ρῆμα «ποιήσωμεν» (Γεν.α΄,26) καί «ἔπλασεν» (Γεν.β΄,7) δηλαδή κατόπιν συνεργασίας καί τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος σέ ἀντίθεση πρός τήν δημιουργία τοῦ φωτός πού εἶπε ἁπλά «γενηθήτω» καί τῶν φυτῶν καί ζώων πού εἶπε ἁπλά «ἐξαγαγέτω». Ἐπίσης τό ὅτι μόνο στόν ἄνθρωπο ἐνεφύσησε πνοή ζωῆς, δηλ. τήν ἄκτιστη χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὄχι στά ζῶα, ἀποτελεῖ ἄλλο ἕνα ἐπιχείρημα τῆς ἀνωτερότητας καί μοναδικότητας τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους.

Νά λοιπόν πού ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι - καί πολύ πιό πρίν ἱδρυθεῖ ἐν τῷ ἱστορικῷ γίγνεσθαι διά τῆς Πεντηκοστῆς, καί ὑπάρχουσα ἤδη προαιωνίως ὡς κοινωνία τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος- μέσα ἀπό τό βιβλίο τῆς Γενέσεως, ἀπό τή δημιουργία κιόλας τοῦ ἀνθρώπου καί μέ τήν ἑρμηνεία της στή συνέχεια ἀπό τούς ἁγίους πατέρες, ἔχει πάρει θέση ἀρνητική ὡς πρός τή θεωρία τῆς ἐξελίξεως τήν ὁποία δέν ὑποστηρίζει ἡ ἐπιστήμη στό σύνολό της, ἀλλά κάποιοι ἐπιστήμονες ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοία τους.



ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟ