Το Μεγαλείο της Δημιουργίας

F. Welten

Η επιστημονική διερεύνηση μακριά από του να οδηγεί στην άρνηση απεναντίας επιτρέπει την κατανόηση, σε όλη την πολυμορφία της, της ύψιστης αρμονίας της φύσης η οποία από το μικροοργανισμό ως τον άνθρωπο και από το άτομο της ύλης ως το νεφέλωμα, ξετυλίγεται μπροστά μας. Είναι ο Ωρίων και η Ανδρομέδα, ο Βορράς και η Μεσημβρία, η Πηγή και ο Ωκεανός είναι ολόκληρο το μεγαλόπρεπα διατεταγμένο Σύμπαν μέσα στην υπέροχη τάξη των ουρανών και της γης όπου κάθε πλάσμα οδεύει στον προορισμό του.

Ένα θαύμα της Δημιουργίας
Όπως και το αστέρι έτσι και το πουλί καταθέλγει. Το να εισχωρήσει κανείς μέσα στα μυστικά αυτού του φτερωτού αριστουργήματος, είναι να ανακαλύψει μερικά από τα πιο εκπληκτικά θαυμάσια της φύσης. Τα μάτια των πουλιών διαθέτουν και τρίτο βλέφαρο που το ζώο το κινεί από μπρος πίσω σαν υαλοκαθαριστήρα όταν πετάει στη γαλάζια απεραντοσύνη. Η κουκουβάγια διερευνά τη βαθιά σκοτεινιά των δασών με μάτια δέκα φορές πιο ευαίσθητα από τα δικά μας. Τα σμαραγδένια μάτια της και το βελούδινο πέταγμά της την καθιστούν ένα από τους πιο αινιγματικούς άρχοντες της νύχτας. Το γεράκι έχει όραση τόσο διαπεραστική ώστε από δυο χιλιόμετρα διακρίνει έναν αρουραίο. Ο μικρός σπίνος των κήπων μας έχει τόσο δραστικό οργανισμό ώστε οι παλμοί της μικροσκοπικής του καρδιάς είναι της τάξης των 500 κατά λεπτό. Ενώ τα δικά μας κόκαλα είναι βαριά και πλήρη, των πουλιών είναι κενά και με ύλη σπογγώδη που αποθηκεύει αέρα επειδή στην ανατομία τους όλα απηχούν τον ίδιο σκοπό: το πέταγμα. Και στο πέταγμα η δεξιοτεχνία του πουλιού είναι καταπληκτική και τα κατορθώματά του ξεπερνούν τη φαντασία! Ένα γεράκι κυνηγάει ένα ορτύκι. Έξαφνα από ύψος ενός ή δύο μόλις μέτρων το ορτύκι αφήνεται να πέσει σαν πέτρα πάνω σε ένα θάμνο. Πριν το θύμα του- που πέφτει με ελεύθερη πτώση- καταφέρει να φτάσει στο θάμνο, το γεράκι έχει ορμήσει από κάτω και γυρίζοντας ανάποδα- ενώ ακόμα πετάει- το έχει αρπάξει και έχει ανυψωθεί κατακόρυφα χωρίς να κόψει ταχύτητα για να εξαφανιστεί στα σύννεφα.

Όλα τα ζωντανά όντα παρουσιάζουν σε περισσότερο ή λιγότερο ανεπτυγμένο βαθμό την ικανότητα να αναπαράγουν ή να αναγεννούν μερικά μέρη του σώματός τους, όταν αυτά τους αφαιρεθούν. Στον ταπεινό σαλίγκαρο η ικανότητα αυτή είναι αξιοθαύμαστη. Αν του κόψουν το κεφάλι ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο κομμάτι του κεφαλιού το ζώο αναπαράγει το μέρος που του λείπει, με το ρύγχος, το στόμα και την τραχιά γλώσσα τα δυο ζεύγη κεραιών από το οποίο το ένα φέρνει τα μάτια και αυτή η αναγέννηση είναι βέβαια ένα από τα πιο συναρπαστικά φαινόμενα της φύσης, αν ληφθεί υπόψη η δομική πολυπλοκότητα των τμημάτων που λείπουν.

Αρμονία

Μέσα στο αδιαπέραστο σκοτάδι των θαλασσίων βυθών η πίεση του νερού φτάνει τους δύο τόνους σε κάθε τετραγωνικό εκατοστόμετρο. Και όμως εκεί ζει ένα πολύ εύθραυστο είδος σπόγγου που αποκαλείται «καλάθι της Αφροδίτης». Το μικρότερο κτύπημα θα μπορούσε να το κάνει να σπάσει. Αλλά ζει φυσικότατα μέσα σε αυτή τη φοβερή πίεση. Η πορώδης μάζα του περικλείει επακριβώς την ποσότητα νερού που απαιτείται προς εξισορρόπηση της εξωτερικής πίεσης. Αν αυτό το ζωικό φυτό μεταφερόταν άξαφνα στην επιφάνεια, θα πάθαινε διάρρηξη, αντίστροφα αν ένα ζώο της επιφάνειας βυθιζόταν απότομα στα βάθη της θάλασσας θα συνθλιβόταν.

Αν το μάτι του εντόμου αποτελεί ένα ασύλληπτο θαύμα, το φτερό της πεταλούδας, μια χίμαιρα χρωμάτων και σκιάσεων, είναι ένα αριστούργημα ευαισθησίας και λεπτότητας. Αποτελείται από μυριάδες μικροσκοπικά λέπια όλων των αποχρώσεων. Μικρές επιμήκεις οδοντωτές λεπίδες, σε μια αξιοθαύμαστη συμμετρία, φτιάχνουν ένα κόσμημα ποικιλμένο με ζαφείρια και σμαράγδια και ρουμπίνια. Αυτό το πολύτιμο μωσαϊκό, αυτή τη γωνιά του ουρανού, θαυμαστής ωραιότητας, καταστρέφουμε αλόγιστα, όταν συλλαμβάνουμε την πεταλούδα από τα φτερά για να την παρατηρήσουμε από κοντά. Και τότε μένουν προσκολλημένες στα βέβηλα δάχτυλά μας αυτές οι λεπτές βελούδινες σκόνες. Λαμπρά κομματάκια από θείες τοιχογραφίες.

Η γήινη σφαίρα μας εκσφενδονισμένη σαν τεράστια σβούρα μέσα στην απεραντοσύνη, τρέχει γύρω από τον ήλιο με ταχύτητα τριάντα χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο ή 106.000 χιλιομέτρων την ώρα ή 21/2 εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ημέρα, δηλαδή με ταχύτητα περίπου πενήντα φορές μεγαλύτερη από βλήμα τηλεβόλου. Σκεφθήκατε ποτέ τι θα συνέβαινε, αν για οποιαδήποτε αιτία, ο πλανήτης μας έφευγε κάποια μέρα κατά την εφαπτόμενη της τροχιάς του μ' άλλα λόγια, αν με την τρομακτική αυτή ταχύτητα έχανε το δρόμο του γύρω από τον ήλιο; Τότε θα ορμούσαμε μέσα στο τεράστιο ψύχος των διαστρικών εκτάσεων. Το νερό θα γινόταν πάγος, τα αέρια υγρά και σε μερικές μέρες όλα τα ζωντανά όντα θα πάγωναν όπως τα προϊστορικά μαμούθ που βρίσκουμε θαμμένα στους πάγους της Σιβηρίας. Και η σφαίρα θα μετέφερε στο διάστημα το πανόραμα της πετρωμένης ανθρωπότητας, στις τελευταίες της εκφράσεις μίσους και αγάπης. Όμως από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια ο κύκλος πραγματοποιείται σιωπηλά μέσα στην τέλεια ισορροπία της δημιουργίας.

Πανσπερμία

Αν ο ήλιος ήταν κούφιος, θα χρειάζονταν τουλάχιστο 1.250.000 σφαίρες του μεγέθους της γης για να το γεμίσουν. Αλλά ένα αστέρι του αστερισμού του Ηνιόχου έχει διάμετρο δύο χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από τον ήλιο. Ένα αεροπλάνο που θα πέταγε με ταχύτητα 1000 χιλιομέτρων την ώρα, θα ήθελε 317 χρόνια για να διατρέξει τη διάμετρο αυτή, δηλαδή για να διασχίσει τον αστρικό αυτόν υπεργίγαντα απλά από τη μια άκρη ως την άλλη. Και παρά ταύτα το άστρο αυτό δεν φαίνεται παρά σαν ένα μικροσκοπικό αστεράκι 3ου μεγέθους, μόλις ορατό με γυμνό μάτι, ασήμαντο σταγονίδιο φωτός που πλανάται στον ωκεανό του Γαλαξία.

Ο Ήλιος και το σύνολο των απλανών άστρων που βλέπουμε και των πλανητών- όπως η γη- περιφέρονται μαζί με το γιγάντιο σπείρωμα που αποτελεί τον Γαλαξία μας, με ταχύτητα 270 χιλιομέτρων στο δευτερόλεπτο και απαιτούν 200 εκατομμύρια χρόνια για να συμπληρώσουν ένα γύρο. Η διάρκεια αυτής της περιφοράς γύρω από το γαλαξιακό κέντρο (περιφορά σπειροειδής) αποτελεί ένα κοσμικό έτος., ένα μόνο. Πού λοιπόν βρίσκεται ο άνθρωπος που καυχάται για τη δύναμή του; «χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου ως η ημέρα η χθες, ήτις διήλθε»

Να ο κόσμος μας και ολόκληρος ο Γαλαξίας στον οποίον ανήκουμε, η απίστευτη αυτή πλήθυς ήλιων και πλανητών που φωτοβολούν στο στερέωμα και που συνολικά έχουν τόσο τεράστια μάζα που υπολογίζεται σε 100. δισεκατομμύρια φορές όσο είναι ο Ήλιος, δεν αποτελεί παρά ένα μαργαριτάρι στο βυθό της διαστημικής θάλασσας.. Αυτό το καταπληκτικό νέφος που φαίνεται να σχηματίζει το πλήθος των άστρων του Γαλαξία δεν είναι παρά ένας αδιόρατος φωσφορισμός που τρεμοσβήνει μέσα στα άδυτα του ουρανού, φευγαλέα σπίθα χαμένη μέσα στα δισεκατομμύρια των άλλων νεφελωμάτων όπου η μία συσσώρευση άστρων διαδέχεται άλλη και η απεραντοσύνη, άλλη απεραντοσύνη ακόμη πιο ασύλληπτη.

Έπειτα πιο πέρα, άλλα ακόμη αστρικά σύμπαντα, άλλοι ακόμη κόσμοι. Η μεγαλοσύνη αυτή μας περισφίγγει, μας συνθλίβει, όση και να είναι η δύναμή μας. Και όμως η σκέψη φτάνει διστακτικά ως το χάος αυτό. Τι μάθημα σοφίας και μετριοφροσύνης μας δίνει ο Θεός μέσα από τα άστρα.

Όσο για τη Γη, 1.300.000 φορές μικρότερη από τον Ήλιο, πόσο μικρή είναι μπρος στις εκπληκτικές μάζες από εκατομμύρια δισεκατομμυρίων τόνους που ορμούν με δαιμονιώδεις ταχύτητες μέσα στο απύθμενο κενό ξεπερνώντας κάθε νοητική σύλληψη.

«Σου είναι οι ουρανοί και Σου η γη» (ψαλμός πθ)

Αν ο τεχνικός πολιτισμός αποκτά στις μέρες μας αυξανόμενη σημασία, η αληθινή γνώση που ανυψώνει την ανθρώπινη καρδιά, αποκτά μια σημασία ακόμη μεγαλύτερη «διότι δεν θέλω ελπίσει επί το τόξον μου, ουδέ η ρομφαία μου θέλει με σώσει» (Ψαλμός μδ). Αν υπολογίσουμε μόνο στη δύναμή μας και συνεχίσουμε να μεγαλαυχούμε, η λεγόμενη «θριαμβευτική επαύριον της Επιστήμης» κινδυνεύει να καταστεί επαύριον αιματηρή.

Αξίζει να θαυμάζουμε τα καταπληκτικά επιτεύγματα της ανθρώπινης διάνοιας. Αξίζει να συμβάλουμε στην επιστημονική πρόοδο. Όμως ας μη κοιτούμε υποτιμητικά τη φύση. Όσο περισσότερο τη μελετούμε, τόσο περισσότερο μας συνέχει ο θαυμασμός για τα αριστουργήματα που μας παρουσιάζει. Και τόσο περισσότερο μας καταλαμβάνει το αίσθημα της ταπεινοφροσύνης μπρος στο ανεξιχνίαστο μυστήριο. Το μυστήριο αυτό δεν ανήκει στον άνθρωπο. Όπως δίνουμε στον Καίσαρα τα του Καίσαρος, έτσι πριν μιλήσουμε για τη Δημιουργία, ας αποδώσουμε στον Κύριο της την τιμή που οφείλεται στο όνομά Του και την αναγνώριση που οφείλεται στο έργο Του.

«Η ημέρα προς την ημέρα λαλεί λόγον και η νύχτα προς την νύχτα αναγγέλλει γνώση, Δεν είναι λαλιά ουδέ λόγος των οποίων η φωνή δεν ακούεται. Εις πάσαν την γη εξήλθε ο φθόγγος αυτών και μέχρι τα πέρατα της οικουμένης οι λόγοι αυτών (Ψαλμ. Ιθ)